Καλύτερα μια φραντζόλα ψωμί

Καλό το παιχνίδι με τις λέξεις.
Κανείς όμως δεν ξεγέλασε
την πείνα του με μια μεταφορά.

Δευτέρα

Φυσάει βοριάς
και δε σεργιάνισε ψυχή,
κάποιος ξεχασμένος σκύλος
ουρλιάζει στη συνοικία.
Μια Δευτέρα τσακισμένη
απ’ το ρέκβιεμ της μοναξιάς
σβήνει τα βλέφαρα
στην γκρίζα πολιτεία.

Συμβάσεις

Μην σας ξεγελά το ψεύτικο χαμόγελο
που φόρεσε για να ‘ρθει στη γιορτή,
το ελαφρύ τίναγμα του κεφαλιού
στις ίδιες μουχλιασμένες ιστορίες.
Τόσα χρόνια στο πλήθος,
συνήθισε να πνίγει
τους σώψυχους χείμαρρους
στο χαρμάνι του κυριακάτικου καφέ,
να κρύβει στο πέτο του σακακιού
τα δάκρυα που έχυσε για χάρη της·
κι ας έφεγγε μέσα τους ολόγυμνη
η μόνη της ζωής του αλήθεια.

Μαθηματικά

Υλοτόμος της ιδέας
μετρώ στη σάρκα μου
μισή ζωή Καρούζου
ή μια ολόκληρη Καρυωτάκη.
Δειλιάζοντας για τ’ άγνωστο,
αναρωτιέμαι με πόσο στήθος
λύνεται η εξίσωση της ύπαρξης.
Όρθιος στον μαυροπίνακα,
τρυπώνω σαν αρουραίος
στην ατελή διαίρεση
τ΄ ουρανού με τη φθορά,
υπολείπομαι του ποιήματος
με κοινό παρονομαστή το χώμα.

Τα μαθηματικά μου είναι σκάρτα.

Το φιλί

Φοβήθηκε το φιλί 
κι είπε τον πόθο
στο χαρτί να κυλήσει.
Κάμαρα άδεια,
πόρτα σφαλιστή,
αδέσποτο το ποίημα
που τον παίδευε
τρία σκοτάδια
ως τη ροδαυγή, 
ξένους εραστές
θα νανουρίσει.

Nεράιδα

Στο δάσος μια νεράιδα

με πράσινα θλιμμένα μάτια

ποτίζει με το δάκρυ της

τις ξέρες, τις πικράδες, τις μέλισσες.

Μα ποτέ δεν θα ποτίσει

δύο ξένα διψασμένα χείλη.

Στον ουρανό μια νεράιδα

με πράσινα θλιμμένα μάτια

ανάβει με τον αναπτήρα της

τ' αστέρια, το φεγγάρι, τον ήλιο.

Μα ακόμα κρατεί

την καρδιά μου σβησμένη.

Ελπίδες

Γύρεψα μια ανάσα

για το χαμόγελό σου

και τον ήλιο της Κυριακής.

Άπλωσα τα χέρια μου,

ν' ανταλλάξω το ξίδι

με μια σταγόνα δίκιο.

Όσες ελπίδες είχα σκόρπισαν

με το τέλος του παραμυθιού

κι έμεινα μόνος ως τ΄ αποβαθρο

μπρος στ΄ ακροθαλάσσι.

Aπολογισμός

 Τίποτα δεν χάνεται.

Ό,τι αφήνουμε

να γλιστρήσει

απ’ τα χέρια μας

τρέχει ξοπίσω μας

σαν τα φύλλα

που δεν άντεξαν

το ξεροβόρι

μα δεν κιτρινίζει,

δεν σαπίζει πότε.

Η αλήθεια της ψυχής

― όσο κι αν την κρύβουμε

με πράξεις θεατρικές ―

θα σταθεί μπροστά μας

την ώρα του απολογισμού.

Αόρατοι δικαστές θα κρίνουν

αν άξιζε ο χώρος που πιάσαμε

σ΄ αυτή τη γερασμένη γη,

ή αν σταθήκαμε ακόμα ένα βάρος.

Ουρανός

Κουρσάροι της αβύσσου
λεηλάτησαν τη γαλήνη.
Ένα με τη συννεφιά πια
στέκει πιστός στον ίδιο
σκουριασμένο θόλο.
Να τον υπερασπίζεστε
με τα μάτια σας
μέχρι την έλλαμψη.
Να στέλνετε σήματα
στ' αποδημητικά πουλιά.

[Καρδιά μου]

Καρδιά μου, μάθε
να είσαι ευάλωτη
στου Έρωτα τα τραντάγματα
κι ας ματώνεις· ας σπας
σε χίλια κομμάτια.

 
Καρδιά μου, θυμήσου
την εφηβική συστολή
για τη γυναίκα που πέρασε,
το χρώμα του πάθους
που ξόδεψες για μένα.

Μη μ’ αφήνεις απαθή
σαν τους βιαστικούς
που σμίγουν στον δρόμο μου,
σαν τους συμβιβασμένους.

Κουβάρι

Με σταματημένους δείκτες
πορεύτηκα στην καταχνιά
αν ολιγώρησα ή βιάστηκα
δεν μπορώ να εξετάσω.
Τουλάχιστον έμεινα όρθιος
όσο μπλεκόταν στα πόδια μου
το κουβάρι του χρόνου,
όσο αναπηδούσαν απ’ τα Τάρταρα
και με στοίχειωναν στο Άγνωστο
φαντάσματα παιδικών φόβων.

Σπαράγματα ερωτικού λόγου

 1) Αφήνω τα πάντα μέσα μου να σ' αγαπάνε.

2) Πόσο όμορφα άνοιξες την πόρτα της ψυχής μου και τρύπωσες μέσα βαθιά. 

Κανείς δεν θα σε πάρει από εκεί.

3) Κατάπια μια γερή δόση έρωτα. 

4) Ήπια απ' τα χείλη σου για να ζήσω.

Οθόνες

Στην τηλεόραση μπάσκετ
στο λάπτοπ ποδόσφαιρο
κι εγώ να ψάχνω πώς σβήνει
η οθόνη του μυαλού.

Στο πίσω ράφι

Σκονισμένος 

σαν παλιό βιβλίο

στο πίσω ράφι,

μα ακόμα αναθαρρεί

όταν ακούει βήματα

στη σιδερένια σκάλα,

ακόμα αναρωτιέται

αν θα τον ξεφυλλίσουν

τ’ απαλά χέρια της.

On the rocks

Παγωμένα φεγγάρια
λιώναν κάθε βράδυ
στο ποτήρι μας.
Χαμένοι στη μέθη
γρήγορα ξεχάσαμε
τι σημαίνει «ήλιος».

Αναπτήρας

Αύρα αποκαλόκαιρου
κι ώρες ατέλειωτες
να ξημερώνω στο μπαλκόνι.

Το βλέμμα καθηλωμένο
στο γκρίζο μπετόν,
κλεψύδρα η σκέψη
δεν αδειάζει από σένα.

Τσιγάρο των άστρων
η καρδιά μου ανάβει·
πασχίζω να την κρατήσω
ως την επόμενη πανσέληνο.

Aνέκδοτο

 

Ανέκδοτο μέχρι σήμερα

το έργο του ποιητή.

Ακόμα αναρωτιέμαι

ποιος απαγόρευσε

να γελούν οι ακροατές.

Διατάραξη κενής ησυχίας

Γρατζουνάει την πένα
πάνω στο λευκό χαρτί,
όπως κάποτε έφηβος
μια ξεκούρδιστη κιθάρα.
Τόσες πρόβες
κι ακόμα να βρει
τον ρυθμό της ψυχής του.

Aφιέρωση

Άσε με να σ' αγαπώ μισομεθυσμένη
σ' ένα μπαρ που άργησες,
μια στάλα απ' τα μάτια σου,
ένα δυσεύρετο βιβλίο.
Άσε με να σε ψάχνω
στα σβησμένα μηνύματα,
τα «Πιστεύω» του Χατζιδάκι,
κάτω απ' τις περισπωμένες
της ποίησης του Μεσοπολέμου.
Άσε με να ρωτώ τι ξέρουν
για σένα τ' αερικά
οι βράχοι του Ταΰγετου,
οι νότες του Λούντβιχ,
να σηκώνω τα σπόλια
μιας πρωτεύουσας λασπωμένης
για να σε κοιμίσω σε σπηλιά μυστική,
να λούζω με ροδόνερο τα μαλλιά σου,
να σβήνω φόβους με κόκκινο μελάνι.
Άσε με να γυρεύω στη Μητέρα Φύση
ξεχασμένα σου στίγματα, φυτεύοντας
εκεί που ξαπόστασες αγριομέντα,
να πλέκω στεφάνι με πικροδάφνες,
έξω από γκρεμισμένο ρημοκλήσι.
Να φαντάζομαι πως επικοινωνούν
με το φύσημα του ανέμου τ' αγάλματα,
να δίνω αξία στα πεσμένα φύλλα,
καθώς θυμάμαι το μαύρο σου φόρεμα
κι ας μη σε είδα ποτέ.
Άσε με να σε κρατώ
μέσα μου σαν φυλαχτό.

Τους ακούω και γελώ

Φοβούνται τον καύσωνα
κι εκείνοι που δεν αγάπησαν·
κάθε αυγουστιάτικη αιθρία
τους ακούω και γελώ.
Πώς να συγκριθούν με μένα
που συνήθισα να σκαρφαλώνω
σκαλί-σκαλί τον Έρωτά,
να καταπίνω γουλιά-γουλιά
τους χυμούς της λαύρας
ένα με το ζεστό κορμί σου;

Παρέλαση

Με λοφία και σιρίτια,
τύμπανα και παράτες
μετά από κάθε θρίαμβο
-προσχεδιασμένο ή όχι-
παρελαύνετε καμαρωτοί
κάτω από λαμπρές αψίδες
και δεν ρίχνετε ούτε μάτια
σ΄ εμάς τους ταπεινωμένους
που ολόκληρη τη ζήση
δένουμε τα κουρέλια μας
και τρεκλίζοντας περνάμε
από καυδιανά δίκρανα.

Παροιμία

Άλλες οι αντοχές του πώλου
κι άλλες του ονειροπόλου.

Καύμα του Ιούλη

Μεσημέρι Σαββάτου,

γυρνώντας βιαστικά

στο άδειο σπιτικό

απλώνουν στο σκοινί

τις ίδιες ιδρωμένες μπλούζες. 

Ύστερα ένα ρολό που τρίζει.

Ξημερώματα Κυριακής

γυρνώντας αθόρυβα 

στο πλευρό τους,

αφήνουν να λιώνει σιγά - σιγά

η ιδρωμένη τους καρδιά. 

Ύστερα μια ζωή που τρίζει.

Ουρανία

Στης λίμνης, αχ, τη σιγαλιά

καθρεφτιζόταν το φεγγάρι.
Η κόρη του παραμυθιού
ασημοδιψασμένη,
να το κοιμίσει πόθησε
στα ξέπλεκα μαλλιά της,
κυλώντας σα σκιά.

Τελώνια την απώθεσαν

μ' ένα πανέρι άστρα

στο ριζιμιο σιμά.

Θαμπή η αυγή της έσταξε

δυο δάκρυα κοραλλένια,

φωτοπλημμυρισμένη

την τρέμουν τα βουνά.

Eικόνα: "Moon Reflection Over Water" WATERCOLOR by Mary Thompson

Πηγή:https://gr.pinterest.com/pin/461056080585609271/

Φράχτες

Παραπονιέστε για τους φράχτες
που στήθηκαν τριγύρω μου
και σας κρατούν μακριά.
Δεν θέλετε να σκεφτείτε
πόσο καρφί και σίδερο
ρίξατε στην καρδιά μου.

0 Rhesus αρνητικό

Τώρα που συνειδητοποίησα

ότι πάντοτε θα βρίσκω ψιλά

για ν’ αγοράζω γραφική ύλη,

τώρα που δεν υπάρχει

η παραμικρή αμφιβολία

ότι η δειλία μου αρκεί

να με κρατήσει μακριά

απ’ οποιοδήποτε μπουντρούμι,

προσπαθώ να καταλάβω

γιατί βαστώ σφιχτά το μαχαίρι.

Ποιος ο φόβος να μην κοπώ;

Κανένας τοίχος, άλλωστε,

δεν προσμένει να μεταδώσει

όσα ποτίζουν τις φλέβες μου

στην άλλη άκρη της γης.

Κρίμα, τελικά, δεν είναι

να πάει χαμένο τόσο αίμα;

ATM

Σφύριζε τη «Διεθνή» περιμένοντας

τη σειρά του στο κεντρικό ΑΤΜ.

«Όχι εδώ, σύντροφε», ψιθύρισα.

«Μην περιμένεις απ’ τους τραπεζίτες,

οι οθόνες τους σαν τα καθρεφτάκια

που μοίραζαν κονκισταδόρες,

στους ανύποπτους ιθαγενείς.

Απέναντι τράβα, στα οπτικά.

Το σάπιο σύστημα θα καταρρεύσει,

όταν στολίσουν τη βιτρίνα τους

με γυαλιά για τα όνειρα». 

Μικρό κορίτσι

 Μικρό κορίτσι

που τρέχει αλαφιασμένο

σκύβεις να πιείς νερό 

απ’ τις λέξεις μου

για να συνεχίσεις το παιχνίδι. 

Ακόμα δεν αντίκρυσες

το σκοτείνιασμα τ’ ουρανού. 

Νεροποντή

Έλεγε «δεν υπάρχει ουρανός»
στα ύψη έβρισκε μια θάλασσα
που ακόμα δεν είχε κολυμπήσει.
Με την πρώτη αντάρα
την είδαν στη βεράντα
με το καινούργιο της μπικίνι.
Πως άφησε πίσω το κορίτσι
που περασμένα μεσάνυχτα
τρόμαζε καθώς η βροχή
χτυπούσε τα σκουριασμένα κάγκελα;
Ποτέ δεν έμαθε πόσοι πνίγηκαν
στο γαλάζιο των ματιών της.

Συλλέκτης

Μάζευε γραμματόσημα, τηλεκάρτες,
τρύπιες δεκάρες που ξάφρισε
από ένα μισογκρεμισμένο χρέπι.
Σαν ενθύμια παιδικότητας,
λίγο πριν αλλάξει το νόμισμα,
καταχώνιασε κάτω απ' το στρώμα
τα ψωροχιλιάρικα απ' τα κάλαντα.
Αγόραζε χαρτάκια με ποδοσφαιριστές,
στο προαύλιο αντάλλαζε τα διπλά.
Παρότι δεν έβρισκε στόχο,
ονειρευόταν τη δική του καριέρα.
Έφηβος χανόταν σε δίσκους, βιβλία,
καρτ-ποστάλ από πολιτείες μακρινές,
ξεφύλλιζε τη ζωή σαν παραμύθι.
Μεγάλωσε, σκορπίζοντας ελπίδες
σε ταξίδια που δεν έκανε,
ο θησαυρός ξεπουλήθηκε
σε τιμή ευκαιρίας στο παζάρι.
Πλέον μαζεύει συναισθήματα,
είπαν πως δεν πιάνουν χώρο.
Κανείς δεν κοίταξε πιο βαθιά.
Πού να βρει τους παλιόφιλους
να μοιραστεί τα διπλά;

Χαμένες Πατρίδες

Ο δάσκαλος μίλησε με θέρμη

για τις χαμένες πατρίδες,

ο παπάς δεήθηκε υπέρ αναπαύσεως,

τ’ αμφιθέατρα αντήχησαν

με σκοπούς ξεριζωμένους,

ακόμα κι η κοπέλα π’ αγάπησε

ισχυριζόταν πως βαστά

απ’ τα ίδια ματωμένα χώματα.

Μα εκείνος ο ρεμπεσκές

στο πίσω μέρος του εξώστη

είχε το θράσος ν’ αναρωτηθεί: 

«καλά για τις πατρίδες που χάσαμε,

αλλά την πατρίδα που κερδίσαμε

με τόσους πόνους και θυσίες

ποιος τέλος πάντων την πήρε;»

Ταυτότητα

Ούτε δάσκαλος, γιατί αναλώθηκα
διορθώνοντας ξένα λάθη,
ούτε ποιητής, γιατί προσπάθησα
να γίνουν βιώσιμα τα δικά μου.
Είμαι μονάχα ένας περαστικός
που γύρεψε τ’ άσπρο άλογο της δικαιοσύνης,
ένας τρελός που -όσο κι αν δεν ελπίζει,
-όσο κι αν τον πονά- πίστεψε στον άνθρωπο,
τάχα για να σώσει την καρδιά του απ’ τη φωτιά,
μοιράζοντάς τη δώθε-κείθε.

Δύο Ποιήματα

Ουσία

Ρώτησε για να μάθει
το όνομα του ανθού
που απρόσμενα ξεπήδησε
μέσα απ' τ' αγκάθια
της σφαλιστής αυλής.
Ούτε λεπτό δεν κόπιασε
να κλέψει τ' άρωμά του.

 
Διάλεξη
Κοιμήθηκαν πλάι στο λεξικό,
ταίριαξαν τις ίδιες
-σκοροφαγωμένες- λέξεις
με έξοχα ταγέρ
και γραβάτες σιδερωμένες,
για να γοητεύσουν τα πλήθη.
Μα στην πλημμυρισμένη αίθουσα,
εγώ κοιτούσα εσένα.

Ζωή

Να πεθαίνεις:
Μαβίλης στο Δρίσκο
Καρυωτάκης στην Πρέβεζα,
Γέρο-Παλαμάς τον Φλεβάρη,
τον Δεκέμβρη του μαύρου ‘43
Φώτος Πασχαλινός.
Να σβήνεις μυστηριωδώς,
ηθελημένα, απρόσμενα,
στ’ αζήτητα ενός νοσοκομείου,
λησμονημένος, προδομένος,
συννεφιασμένος, ξάστερος,
εξιλεωμένος, ηττημένος,
δίχως προσδιορισμούς.
Να πεθαίνεις κάθε μέρα

δίχως εγκαρτέρηση κι αναβολή,

όπως η φύση, οι θεοί, τα σύμβολα,

αν θες να μάθεις τι σημαίνει ζωή.

Εικόνα:  Gustav Klimt, Death and Life, 1915,

Σκυλί

Χρόνος αδέσποτο σκυλί
μαύρη Κερβέρου φύτρα
σε πολυσύχναστες κερκίδες
γλείφει της Μνήμης
τ’ Ασυνείδητο κόκαλο,
αθέατο τρυπώνει
σ’ αφύλακτες εστίες.
Κραυγές λύκων
στης Μοίρας τα ηχεία.
Σκονισμένες Κυριακές,
Πυθίες συντριβής.

William Blake, ''Cerberus'' 1824–7, Tate

Βραδιά Ποίησης

Διάβασε στίχους απ' το "Μονόγραμμα",
τον "Σάρκινο Λόγο" του Ρίτσου,
τις "Γυναίκες με τ' αλογίσια μάτια''.

 
Έψαλε της "ερωθιάς τα πάθη",
της Ελένης τ' αδειανό πουκάμισο,
Βεατρίκη, Μαργαρίτα κι Ευρυκόμη.

Ήταν δύσκολο να της πει "σ' αγαπώ";

Αντίφαση

Το 2010 στηνόμουν στην οθόνη,

για να θαυμάσω τον Σισέ, 

τον Ζιλμπέρτο Σίλβα, τον Κατσουράνη
Το 2010 διάβασα για πρώτη φορά

Φιλύρα, Λαπαθιώτη, Ουράνη.

Άργησα να καταλάβω πως

ανήκω σε δύο αντίθετους κόσμους.

Μέγιστον Μάθημα

Μίλησα για τον πόλεμο
κι απ’ τα μεγάφωνα αντήχησε
η κραυγή των ξεριζωμένων.
Ζέστανα την αρχαία δύναμη
στης Τροίας της φωτιά,
ο χάρτης γέμισε ερείπια.
Σήκωσα το τρόπαιο της νίκης,
μια κόκκινη λασπωμένη λίμνη
σκέπασε το φιλί της αγαπημένης.
Κίνησα ν΄ αδράξω τον πλούτο,
ο κόσμος της επαγγελίας
άδειος από πεφταστέρια,
δίχως άλογο, μυρτιά και ψωμί.
Έδωσα υπόσχεση στα νιάτα,
αδικοσκοτωμένα αδέρφια μου,
γυρέψατε την κλεμμένη πνοή
σε οβάλ γραφεία στρατηγείων.
Έψαλα την αθανασία.
-Η αχίλλειος πτέρνα, κύριε;
Τι να διδάξω τα παιδιά...
Άλλον φόβο δεν έχω.

 
Κ.Κ.
Εικόνα: Τάσσος Αλεβίζος (1914-1985), Επιτάφιος

Χρόνια Χελιδόνια

Δεν βρίσκουν κούρνιες στα κλαριά,
αθέατα τινάζουν το πτέρωμα
απ’ τις ξόβεργες της στιγμής.
Αντίλαλος ουράνιων συνθημάτων
κοιμίζει το αιώνιο φίδι στον όχθο
σαν τρέμει το γιοφύρι
με την κατάρα της λυγερής.
Χρόνος, σμάρι χελιδόνια,
σιδερένια ράμφη ξεσκίζουν
το πέπλο μιας Άνοιξης-Αράχνης.
Tρόμος, αλύχτημα σκύλων
στου ξεριζωμένου το περβάζι.


Εικόνα: Mihai Criste (1975), Wreck Of Time

Εθνική υπερηφάνεια

Σιδερένια ράμφη στο ναό σου
-θέα, μην πάλλεις το δόρυ-
κάλυψαν το άρμα του ήλιου.
«Για του έθνους ξανά την τιμή»
μιλούν στ’ αδειανά σχολεία,
μετά την επιτυχή αποστήθιση
της γιαγιάς Ιστορίας μαθητές

βυθισμένοι στην οθόνη της αλαλίας,
τριγύρω χρώματα μα κανένα κύμα
δεν θα φέρει το γαλάζιο που έχασα.
Τα αγρίμια του Ταϋγέτου ουρλιάζουν
ποιος θα συντάξει την επιστολή
προς τους σύγχρονους εφευρέτες ολέθρων;
Ένας αιώνας πικρός μανές της Μικρασίας
για το ποδάρι που παίξανε στο ζάρι
κακοφορμίζει η πληγή των παππούδων μας,
νεκροί «υπέρ πατρίδος» ως και την Κορέα,
σατυρικό δράμα η Ειρήνη εκδικείται
ως και η ελπίδα ενέσιμο σκεύασμα
διασωληνωμένη εκτός εντατικής
η Γενιά του Πολυτεχνείου δίνει τον τόνο
«Ελλάς Ελλήνων αναλώσιμων» το σύνθημα,
αχός δεν ακούγεται στον ματωμένο
απ’ τους φανταχτερούς ελιγμούς ουρανό,
ατσαλένιοι γυπαετοί σχίζουν τον αιθέρα
«μικράν και κατάπτυστον ψυχήν έχουν αι μάζαι».

Η απόφαση

Το θέμα είναι να πάρεις την απόφαση,

να πεις «άλλη αναβολή δεν υπάρχει».

Μη μένεις πιστός στις ενδείξεις·

στην γκρίζα πόλη σ' ακολουθούν,

σαν μοίρες στέκουν στο προσκεφάλι.

Προπάντων μη φοβάσαι το αποτέλεσμα

η αριθμητική κρύβει τη λύση,

αν καταπιείς το κουκούτσι της σκέψης,

δεσμεύεσαι στο σπήλαιο των δειλών.

Το θέμα είναι να πάρεις την απόφαση,

πέπλο που ξεθωριάζει η νύχτα

μην ψιθυρίζεις μυστικά, άδειο κοχύλι η κόχη.

Ειδάλλως, μια για πάντα ν' αποδεχτείς

τη φρικτή τροχιά των πραγμάτων.