Αποβάθρα

Είμαι γεμάτος ξηρά
είσαι γεμάτη πανιά.
Η σάρκα που τάχα ξόδεψα
ακόμα με τυλίγει.
Πώς να βρω θέση στ’ όνειρο
δίχως διαβατήρια φτερά;
Αδίκως με γυρεύεις,
δεν σου ανήκω.
Στ’ όνειρο δεν ανήκω.
Έναν ακόμα λαθρεπιβάτη
ανάμεσα στα εμπορεύματα
θα ανακαλύψουν οι αφυπνίσεις
πριν απ’ την πρώτη καλημέρα.

Eικόνα: Yann Pendariès, The pier N°2 - Fine Art photography - Original Art photography.

Παραλογή

Ξεφεύγουν απ’ το σήμα

οι πρόωρα χαμένες ποιήτριες

καβαλούν κατάσπρο άτι

στον άνεμο στήνουν δόκανα

βρίσκουν πάλι το λευκό τους φουστάνι.

Παίζοντας κρυφτό στους αιθέρες

τινάζουν ύφασμα μεταξωτό

τις σβηστές όλο άνθη καρδιές τους

για ν’ ασημώσουν τη Σελήνη

μας λούζουν φως σαν άστρα

κάθε δείλι στέκουν πάνω

απ’ το κάστρο ή την προκυμαία.

Απλώνοντας σφουγγάρια μνήμης

μαζεύουν αχείμαστους ποταμούς

με ήλιους ντύνουν χέρσα τοπία

της γενέθλιας γης που αγκάλιασαν.

Ποτισμένες νάματα αθανασίας

πέρα από αρχή και τέλος

αθέατες κραδαίνουν το δόρυ

στην ισόβια μάχη μας με τη φθορά. 

Εικόνα: Fernand Khnopff, I Lock the Door Upon Myself, 1891