Εθνική υπερηφάνεια

Σιδερένια ράμφη στο ναό σου
-θέα, μην πάλλεις το δόρυ-
κάλυψαν το άρμα του ήλιου.
«Για του έθνους ξανά την τιμή»
μιλούν στ’ αδειανά σχολεία,
μετά την επιτυχή αποστήθιση
της γιαγιάς Ιστορίας μαθητές

βυθισμένοι στην οθόνη της αλαλίας,
τριγύρω χρώματα μα κανένα κύμα
δεν θα φέρει το γαλάζιο που έχασα.
Τα αγρίμια του Ταϋγέτου ουρλιάζουν
ποιος θα συντάξει την επιστολή
προς τους σύγχρονους εφευρέτες ολέθρων;
Ένας αιώνας πικρός μανές της Μικρασίας
για το ποδάρι που παίξανε στο ζάρι
κακοφορμίζει η πληγή των παππούδων μας,
νεκροί «υπέρ πατρίδος» ως και την Κορέα,
σατυρικό δράμα η Ειρήνη εκδικείται
ως και η ελπίδα ενέσιμο σκεύασμα
διασωληνωμένη εκτός εντατικής
η Γενιά του Πολυτεχνείου δίνει τον τόνο
«Ελλάς Ελλήνων αναλώσιμων» το σύνθημα,
αχός δεν ακούγεται στον ματωμένο
απ’ τους φανταχτερούς ελιγμούς ουρανό,
ατσαλένιοι γυπαετοί σχίζουν τον αιθέρα
«μικράν και κατάπτυστον ψυχήν έχουν αι μάζαι».