Ποιητής

Ξεχνά τα άγχη του 

κρατώντας το μολύβι,

μα πιότερο 

κι απ' τους στίχους 

θα προτιμούσε 

να  τα συντρίψει

μπροστά στο πλήθος

που τα γεννά.

O τρελός

Ήθελε να νιώσει πρώτος

τη μαγεία της άνοιξης·

βαστώντας σφιχτά

μια σπασμένη παιδική oμπρέλα,

ενώθηκε με την καταιγίδα. 

Δεν τον είδα ξανά, 

μα οι πέτρες του καλντεριμιού

σφηνωμενες μέσα μου 

-οι πέτρες που του πετούσαμε-

μου θυμίζουν το τρεχαλητό του.

Ανασκαφή

Από το βούκινο
ακούστηκε η φωνή:
«δεν έχω τίποτα δικό μου
πάρεξ πεσμένα φύλλα
κι ένα κόκκινο φουλάρι
καμωμένο από σπίρτα».

 
Όλοι χαχανίζουν,
μα μια ουράνια αρχαιολόγος
με πράσινο κοντό παντελόνι
ψάχνει στην αυλή μου
τα κτερισματα του μέλλοντος.

 
Τόσο χωμα
κρύβει το παρόν.

Εγώ δεν το συνηθίζω.

Ακάλεστη

Πέρασα τα τριάντα.
Το παραμύθι τέλειωσε,
οι μάγισσες έφυγαν,
το νερό στέρεψε.
Στα βάτα που με κύκλωσαν,
βοτάνι δε φυτρώνει.
Μη μου ξυπνάς το παρελθόν,
ακάλεστη μην προβάλλεις.
Δεν έχει η νυχτα σιγαλιά,
ζεστή αγκαλιά δε βρίσκω
να το ξανακοιμίσω.

Verba volant

Ας σκορπίζετε στον αιθέρα,
λόγια μου πικρά,
εγώ ο πλάνος σας φαντάζομαι
σύνθημα σε τοίχους φυλακής,
νέων ιδανικών λίπασμα.

Ας χάνεστε σ' ακατάστατα χαρτιά,
τρυφερά μου λόγια,
εγώ ο πλάνος σας φαντάζομαι
γλυκό φύσημα της καληνυχτιάς
στη σονάτα της Αγαπημένης.