Aφιέρωση

Άσε με να σ' αγαπώ μισομεθυσμένη
σ' ένα μπαρ που άργησες,
μια στάλα απ' τα μάτια σου,
ένα δυσεύρετο βιβλίο.
Άσε με να σε ψάχνω
στα σβησμένα μηνύματα,
τα «Πιστεύω» του Χατζιδάκι,
κάτω απ' τις περισπωμένες
της ποίησης του Μεσοπολέμου.
Άσε με να ρωτώ τι ξέρουν
για σένα τ' αερικά
οι βράχοι του Ταΰγετου,
οι νότες του Λούντβιχ,
να σηκώνω τα σπόλια
μιας πρωτεύουσας λασπωμένης
για να σε κοιμίσω σε σπηλιά μυστική,
να λούζω με ροδόνερο τα μαλλιά σου,
να σβήνω φόβους με κόκκινο μελάνι.
Άσε με να γυρεύω στη Μητέρα Φύση
ξεχασμένα σου στίγματα, φυτεύοντας
εκεί που ξαπόστασες αγριομέντα,
να πλέκω στεφάνι με πικροδάφνες,
έξω από γκρεμισμένο ρημοκλήσι.
Να φαντάζομαι πως επικοινωνούν
με το φύσημα του ανέμου τ' αγάλματα,
να δίνω αξία στα πεσμένα φύλλα,
καθώς θυμάμαι το μαύρο σου φόρεμα
κι ας μη σε είδα ποτέ.
Άσε με να σε κρατώ
μέσα μου σαν φυλαχτό.