Ξορκίζω της ψυχής μου το μαύρο.
Προσπαθώ να ενσαρκωθώ το ροζ των σκέψεών σας
και το λευκό που δικαιωματικά ταιριάζει
στους άσπιλους κι αμόλυντους τρόπους σας.
Παλεύω ν΄ αποτινάξω κάθε τι άρρωστο και μηδενιστικό
γιατί σύμφωνα με τις σοφές σας διδαχές
νοσεί οτιδήποτε θέτει σε αμφισβήτηση
εκείνη την υπέρλαμπρη αισθητική σας.
Ναρκώνω τη φαντασία μου.
Κατακριτέα για σας τα οράματα ,
ταιριάζουν σ' αλαφροίσκιωτους και σχιζοφρενείς.
Σκουπίζω το δάκρυ μου και σιωπώ.
Λέτε πως οι φωνές και τα δάκρυα
οξύνουν το μεταξύ μας χάσμα.
Μιμούμενος το υποκριτικό μειδίαμα
αλήθεια ! Ωραίο το δικό σας προσωπείο,
κάνω το παν για να κερδίσω
τη ζωτική για το σωφρονισμό μου εμπιστοσύνη
και την ανέμελη και γλυκιά σας παρέα.
Συμμερίζομαι τις ελπίδες σας .
Βυθισμένοι σ' αέναη μακαριότητα,
χωρίς να δράσετε και να σκεφτείτε σοβαρά
-εξάλλου που καιρός για τέτοια;-
ίσως κάποτε βρείτε την πολυπόθητη λύση.
Για λίγο -έστω μια στιγμή- θα γιορτάσω μαζί σας.
