T. S. Eliot
Αποβραδίς ρώτησα στον καφενέ
γιατί κρεμάσανε τον φάντη.
Στην πλατεία σωρός τ΄ άχυρα·
δυναμώνει η φωτιά της μνήμης,
η προδοσία ντυμένη παλιόρουχα.
Δεν έχω κλείσει τα πέντε.
Κροτίδες πέφτουν απανωτά
στ’ ασβεστωμένο καλντερίμι,
στα μάτια μια σταγόνα μύρο.
Ακόμα να κλείσω τα πέντε,
πλάι στη γέρικη χαρουπιά
o ίσκιος της παιδικής πίστης
συντρίβει την ενήλικη λήθη.
Συχνά αναλογίζομαι όσους
δεν γύρισαν απ’ την περιφορά.
Κωνσταντίνος Κωστέας
