Να θυμόμαστε κάπου-κάπου τη θνητότητά μας,
να βλέπουμε την κλεψύδρα ν΄ αδειάζει.
Ο χρόνος κυλά δίχως σταματημό.
Ν΄ ακούμε το κελάρυσμα του ποταμού
τον κρότο των καλαμιών που σπάζουν,
τις φριχτές στιγμές που σπαράξαμε.
στις φευγαλέες νίκες ν΄ ανακαλούμε.
Να μην πιστεύουμε στη θεραπεία,
μόνο στην πρόσκαιρη ανακούφιση.
Προπάντων να μην επαναπαυόμαστε.
Παρότι βολευτήκαμε σε θρόνους Ολύμπιους,
ας ετοιμαζόμαστε για την κατολίσθηση
που θα μας ενώσει με τον βυθό.
Είναι αδερφές μας οι σταγόνες,
όσο κι αν κωφεύουμε, μας καλούν γλυκά.
Μην τις σπαταλάτε, στερνοί μου σύντροφοι,
ας κρατήσουμε το ποτήρι σφιχτά,
διάπλατα, ας ανοίξουν τα χείλη,
θα έρθει καιρός να το κατεβάσουμε μονορούφι.
Ας βγάλουμε απ’ το θηκάρι τη δίκοπη λάμα.
Ώρα να την ακονίσουμε προσεκτικά.
Η ζήση μας πρώτο και ύστατο αγκωνάρι.
