23ο Δημοτικό Σχολείο Καλαμάτας

Με το πρώτο ξεκούρδιστο χτύπημα

του σταματημένου ρολογιού 

τα τσιμεντένια σκεπάσματα τραβώ,

ξεσκονίζω γουλιά-γουλιά το παλιό μου γάλα,

αγγίζοντας τη σχισμή του Εγκέλαδου, 

σπρώχνω του Σεπτέμβρη το έλασμα,

ατενίζω το ξεθωριασμένο προαύλιο

-ένα αγουροξυπνημένο παιδί του ’90

στοιχίζεται με τους συμμαθητές που ξέχασαν-

αντισεισμικός συναρμολογώ  το λυόμενο

δίχως χαρτί και μολύβι μετρώ απουσίες,

πρωτίστως τις δικές μου, ξεγελώ με ζαβολιές

τον χρόνο, όπως την έφερνα στον δάσκαλο,

βγαίνω τάχα για να βάλω τα διψασμένα χείλη

κάτω απ’ τη σιδερένια βρύση της στέρησης,

κλωτσώ μακριά τη μπάλα της ενηλικίωσης,

επιστρέφω να παραδώσω λεύκη κόλλα

και κρύβομαι πίσω απ’ την κομμένη καρυδιά 

που λεηλατούσαμε στο σχόλασμα.

«Πέντε, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι… εκατό,

φτου και βγαίνω». Ατενίζω τους μεγαλύτερους 

που φεύγουν βαστώντας σφιχτά τ’ απολυτήριο. 

Ακόμα να εμπεδώσω το μάθημα...

Πρόζα 2020

 Ειλικρινά, δεν μπορώ να βρω τίποτε στέρεο στην ελληνική κοινωνία. Κανένα έρεισμα, καμία προκοπή, καμία ελπίδα. Στο σαρκίο μας παρασιτούν μύγες του απόπατου, ύαινες και κοράκια. Ευτέλεια...

Βαδίζουμε ξανά την ατραπό του Μεσοπολέμου με το βλέμμα καρφωμένο στον Τάρταρο. Η άμαξα που μας μετέφερε κόλλησε στην άμμο. Καθήλωση. Με τι χέρια θα τη σηκώσουμε πια; Εμείς, ουραγοί. Χωρίς σκοπό χορευτές. Παλιάτσοι. Καμποτίνοι. Κρανία του Άμλετ. Μηδενικά χαραγμένα στην άμμο.

Απαιτείται τιτάνια προσπάθεια για να καθαρίσει η κόπρος του Αυγεία.