Δύο κόσμοι

Ο κόσμος που ατενίζω
απ' το παράθυρο κάθε πρωί

κι εκείνος που ψηλαφώ
μέσα μου πριν κοιμηθώ
είναι γεμάτοι ανθρώπους.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα
πώς γίνεται να είναι
τόσο διαφορετικοί.

Άστοχα ερωτήματα καθώς γυρέυω την Αφθαρσία

Να 'μουνα δέντρο με φτερά
για ριζιμιό κοτσύφι;

Oι δρόμοι

Μου μιλούν για τους δρόμους
με τις αστραφτερές βιτρίνες
και τα φωτεινά γραφεία.
Μου κρατούν το χέρι
σε πεζοδρόμια που διασχίζουν
κουρδισμένοι διαβάτες.
Μα η ματιά μου
χαμένη στις γλάστρες
με το φρυγμένο χώμα
με σέρνει στ’ αδιέξοδα
που τόσα χρόνια κρύβουν,
στους φίλους που χάθηκαν
στ’ απόμερο στενό·
δε φτάνω πουθενά.

Κι όλο μου μιλούν
για τους ίδιους δρόμους
κι είναι οι κουβέντες τους
σαν πρώτα θεατρικές.

Eικόνα: Πίνακας της Lindsey Kustusch

Η σοφίτα

  
Καθηλωμένη δεκαοχτώ χρόνια στον κόσμο των ίσκιων η μυθική οιωνοσκόπος Σωσάννα ντ’ Ενζού ταράττει τη χιονισμένη σιγή της Βρύγης: «Θα σπάσω σε χίλια κομμάτια τούτη τη σκαιή οθόνη· μ' άστρινους πτύλους και πορφύρα φοινικική θα ιερουργήσω το πλέον ερμητικό μου πρόσωπο, 

σκεπάζοντας μια για πάντα το λίκνισμα των άστατων λεπτοδεικτών. Σαν ξέπνοη δορκάδα,

θα ζωπυρώσω τον εύθραυστο καλπασμό των σαλεμένων εραστών».

Εικόνα: Μπριζ, Βέλγιο