Τώρα που συνειδητοποίησα
ότι πάντοτε θα βρίσκω ψιλά
για ν’ αγοράζω γραφική ύλη,
τώρα που δεν υπάρχει
η παραμικρή αμφιβολία
ότι η δειλία μου αρκεί
να με κρατήσει μακριά
απ’ οποιοδήποτε μπουντρούμι,
προσπαθώ να καταλάβω
γιατί βαστώ σφιχτά το μαχαίρι.
Ποιος ο φόβος να μην κοπώ;
Κανένας τοίχος, άλλωστε,
δεν προσμένει να μεταδώσει
όσα ποτίζουν τις φλέβες μου
στην άλλη άκρη της γης.
Κρίμα, τελικά, δεν είναι
να πάει χαμένο τόσο αίμα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου