Αφή

Μια φορά κι έναν καιρό ένα αγόρι βρήκε πεταμένα τα χέρια μου. 

Τα φόρεσε και προσπαθώντας να ψηλαφίσει τον κόσμο

καθώς το φευγαλέο ρόδο που άτσαλα μαδήσαμε

έφερε στην επιφάνεια τον πόνο των αγκαθιών. 

Σφαλισμένος στην κάμαρά μου πια

εγώ που κάποτε ψιθύριζα για διαρρήξεις

ελπίζω σε ξένα χέρια, πιο δυνατά.

13ο Νηπιαγωγείο

Πεντέμισι χρόνων
και παραμονή Χριστουγέννων
στην αυτοσχέδια
― από θρανία ― εξέδρα
καθώς έφτανε στο δίστιχο:
«μ' ένα αγγελούδι Σου, το πιο μικρό

θέλω να παίξω κυνηγητό»

φοβήθηκε πως ενώπιον όλων
θα σωριαζόταν καταγής.

Τότε ένιωσε για πρώτη φορά
πόσο τρόμο κρύβουν τα ποιήματα.

Ρεβόλβερ

Εσείς που θέλετε να τινάξετε
τα μυαλά μου στον αέρα,
προσέξτε μονάχα
μην πατήσετε τις σκέψεις μου.

Kοντρόλ

Πλατεία· βράδυ Παρασκευής

καθώς απλώνει το πόδι

για να κοντρολάρει τη μπάλα

μπροστά στα σχολιαρόπαιδα

με τις χρωματιστές φανέλες

 — λίγο πριν αγγίξει τον δρόμο  — 

αναρωτιέται πόσο κορμί ξόδεψε

δίχως να κοντρολάρει

μια ολόκληρη ζωή.

Χάσμα γενεών

Ένα σκονισμένο φθινόπωρο

ο παππούς ακούγοντας μπάλα

απ’ το βραχνό τρανζιστοράκι

ορκίστηκε πως είδε

γίγαντα τον Νεστορίδη

να τριγυρίζει τη γειτονιά.

Ένα μεξικάνικο καλοκαίρι 

ο πατέρας άφωνος

απ’ τα σόλο του Diegitο

στην έγχρωμη Philips

πίστεψε πως τ'  απόκομμα

με τον μικρόσωμο μάγο αρκεί

για να κερδίσει το βλέμμα της. 

Τον φετινό χειμώνα ο εγγονός

κολλημένος στην έξυπνη οθόνη

έσπευσε ν’ αγοράσει το σαμπουάν

που διαφημίζει ο Κριστιάνο

κι ας του δείξαμε

το βίντεο που κλαίει.

«Διατίθεται το παρόν»

Διαβάζοντας την αγγελία: «Διατίθεται το παρόν» έξω από άδειο οίκημα, σκέφτηκα να τους καλέσω, για να ρωτήσω πώς τα βγάζουν πέρα με το παρελθόν και τι σκοπεύουν να κάνουν, έτσι ώστε να κρατήσουν τους επίδοξους αγοραστές μακριά απ' το μέλλον.

Έναστρη ζεστασιά

Κι από τότε που πίστεψε πως ό,τι χάνεται συνεχίζει τη δική του μυστική πορεία στους ουρανούς, αφήνει ένα αθέατο, μικρό άνοιγμα στην ξεχασμένη μπαλκονόπορτα, για να μην κρυώνουν τ' άστρα.

Eσένα σκέφτομαι

Εσένα σκέφτομαι
που είσαι μακριά
κι ας ξέρω πως
κανένας δε μπορεί
μόνο με το μυαλό του
να σε φτάσει.

Αναμονή

Κι όλο περίμενα
πως θ’ αλλάξουν τα πράγματα,
πως την κρίσιμη στιγμή
θα πέσει καλή ζαριά
και το παιχνίδι θα γυρίσει.

Τόσες παρτίδες ζωή ξόδεψα,
κανείς δε μου ψιθύρισε
πως τριγύρω μου
θ’ αλλάζουν τα πάντα·
μόνο εγώ θα μένω ίδιος.

Δυσπραγία

Ώρα να παραδεχτούμε πως του Χρόνου

τ' αμάξι κόλλησε στη λάσπη.

πως τα σκέλια πήραν δρόμο γλιστερό

κι η πτώση δε θ' αναβλήθεί.

Ώρα να παραδεχτούμε πως το δείλι

βαδίζοντας αργά ως το φρούριο
ατενίζουμε την ίδια φαιοκίτρινη πόλη,
πως η μελιχρά φίλη ήταν από σύννεφο
κι ο έρωτας φενακή φτερωτή.

Ώρα να παραδεχτούμε πως το ουίσκι
δε σβήνει την αιώνια δίψα,
πως τραβάμε δώθε-κείθε
με το ίδιο συκώτι.

Ώρα να παραδεχτούμε πως 

τα πληκτρολόγια μάς νανουρίζουν 

κι η φωνή μας  δε θ' ακουστεί.

H ύψιστη πλάνη

Το χειρότερο 
δεν είναι ότι πίστεψα
πως είσαι κόκκινο ρόδο
και μάτωσα τα χέρια μου
για μια σταλιά άνοιξη,
αλλά ότι σ' έκοψα
για να στολίσω
ένα ραγισμένο βάζο.

Αυτοδημιούργητοι

Διαφημίζουν τους αυτοδημιούργητους

για να γοητεύσουν τα πλήθη, 

μα ο κόσμος τραβά προς τα μπρος

μέσα απ' όσους αυτοκαταστρέφονται.

Παραμύθι

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε γύρω μας η Φύση. Στα πολύ παλιά χρόνια τη θεωρούσαμε μητέρα μας. Πολλοί λαοί πίστευαν πως οι πρόγονοί τους βλάστησαν στο εσωτερικό της Γης, τα έγκατα, κι όταν έφτασε η κατάλληλη χρονική στιγμή ήρθαν στο φως, όπως εκείνα τα εικονικά φυτά, που είδατε με τα πολυδιάστατα γυαλιά σας στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Η Φύση ήταν ένας πίνακας σαν κι εκείνους που φτιάχνετε με τα εφέ στον υπολογιστή σας. Τα αχειροποίητα θαύματα της, οι μυστικές και μυστηριακές δυνάμεις της, όντας μη προσιτά στους πρωτόγονους, θεοποιήθηκαν. Το ειδυλλιακό ανάγλυφό της ενέπνευσε τη λαϊκή μας μούσα, τους ζωγράφους, τους πεζογράφους, τους ποιητές, τους τροβαδούρους. Έδωσε φωνή στους πόθους των εραστών, καταφύγιο στους κατατρεγμένους, ανάσα στους κουρασμένους...

Κάποτε εκεί εξώ υπήρχαν χρώματα. Μη σας ξεγελά το γκρίζο των πολυκατοικιών, το μαύρο που βλέπετε απ' το παράθυρο των βιαστικών αυτοκινήτων, καθώς μετακινείστε από πόλη σε πόλη, όταν - αραιά και πού - επιτρέπονται οι μετακινήσεις. Κάποτε υπήρχε πράσινο, τρεχούμενα νερά, καθαρός ουρανός. Υπήρχε χλωρίδα και πανίδα. Οικοσυστήματα που για εκατομμύρια χρόνια διατηρούνταν σε ισορροπία. Τροφικές αλυσίδες που δεν διαταράσσονταν. Νομίζετε πως ξέρετε τι σημαίνει «ζωή». Όμως τι ξέρετε από τραγούδια, πετάγματα και κελαηδήματα; Τι ξέρετε από σμήνη μελισσών, πεταλούδες και κρυφτό ανάμεσα στ΄ άνθη;

Κάποτε οι άνθρωποι έδειχναν το προσωπό τους, χαμογελούσαν, είχαν συναισθήματα και τα φανέρωναν.  Δε φορούσαν αντιασφυξιογόνες μάσκες. Ήταν όμορφοι. Δε ντρέπονταν για τις όποιες διαφορές τους. Είχαν τα χέρια τους λεύτερα, αγκαλιάζονταν και φιλιούνταν δίχως φόβο. Δεν είχαν αναγκη από φιάλες οξυγόνου, όπως αυτές που τώρα πια κουβαλάμε σε κάθε μας βήμα.

Μια φορά κι έναν καιρό οι άνθρωποι έπαψαν να συνομιλούν με τη Φύση. Θέλησαν να την τιθασεύσουν, να την εκμεταλλευτούν, να την αποψιλώσουν, να την τεμαχίσουν, να την πουλήσουν, να την εξοντώσουν, για να ικανοποιήσουν τις ακόρεστες επιθυμίες τους.

Και νόμιζαν πως θα ζούσαν καλά κι εμείς καλύτερα.

Φαίνεσθαι

Και σας φώναζα: «μη μ’ αγαπάτε,

δεν είμαι στο πορτραίτο της αίθουσας.

Εγώ είμαι σκιά, σαν παιχνίδι

θα μ' αφήσετε στο συρτάρι».

Μα εσείς κάνατε το λάθος·

μ’ αγαπήσατε

κι όταν έπεσε το φως

σε τούτη τη μικρή ρωγμή

με παρατήσατε. 

Μετριότητα

Γέματος μίσος
κοίταξα τη μετριότητα
μα εκείνη για εκδίκηση
ανοίξε την αγκαλιά της
σαν στοργική μητέρα
και με κράτησε
για πάντα μέσα της.

Τίποτ’ απολύτως

«Μόνο ποιητής τίποτ’ άλλο»

μου γράφει στο messenger

ο συμφοιτητής εκ Βεροίας

Κώστας Σίσσας

μετερχόμενος «Έμμονη Ιδέα».

«Για τη σύγχρονη εποχή

τίποτ’ απολύτως» απάντησα

και βυθίστηκα στα ενδότερα.

Έμμονη ιδέα

Γίνε κύμα, γίνε τράνταγμα

αλαφιασμένο ποδοβολητό

σε χορταριασμένους σταθμούς

βλέμμα καρφωμένο

σ' άδεια ντουβάρια.

Μη μένεις εμμονή ιδέα. 

Άνθρωπος είμαι

πρέπει να κοιμηθώ.

Απρόσμενη συνάντηση

Ξεκλειδώνοντας την πόρτα
συνάντησα το Άγχος μου
καθισμένο στην πολυθρόνα:
«Γιατί με ξέχασες;» ψιθύρισε.

«Μακριά απ' το σώμα σου κρυώνω.

Βάλε γρήγορα ένα ποτό
και κάτσε να τα πούμε». 

Στο προσκέφαλό της

Την κοιμίζω
με τα πιο γλυκά τραγούδια,
κάνω μυστικές συμφωνίες
με τον άνεμο να μη φυσά,
ασημώνω τα μαλλιά της
με το φεγγάρι,
στέκω σιωπηλός στο προσκέφαλό της
μην της χαλάσω τ’ όνειρο

κι ο κόσμος ξυπνά
με το ίδιο εφιαλτικό πρόσωπο.

Άσβεστη

Μπορεί πια να ξυπνά νωρίς,
να ξοδεύει τη μέρα της
σ΄ έναν υπολογιστή,
να σκέφτεται τι να μαγειρέψει
και πώς θα βγάλει τον μήνα,
να βλέπει ένα άλλο πρόσωπο
στον καθρέφτη της
κι όταν περπατά
έναν εφιαλτικό κόσμο.

Μπορεί πια να μη δίνει σχήμα

σ΄ όσα τη φωτίζουν

με κόκκινη λαδομπογιά,

να μην πίνει τ’ άντερά της

στα παγκάκια ως αργά.

Όμως τη σιγοκαίει

η ίδια εφηβική 

φλόγα για ποίηση. 

Δέντρο

 

Πάνω στις ρίζες σου
θα φυλλοροείς,
καθώς ο άνεμος
σού τσακίζει τα κλαριά

κι η δίψα γι' άνοιξη

ως το πρώτο χελιδόνι

θα σιγοτρώει το ξύλο

που καλύπτει το κορμί σου.

Αλεύρι

Σαν στάχυ ποδοπατάτε

την καρδιά μου.

Θα 'ρθουν δύσκολες εποχές

και δεν θα ξέρετε

πώς βγαίνει τ’ αλεύρι! 

Ερωτήσεις

Πόση δύναμη κρύβει το πάθος;
Σε μια νύχτα μέσα γίνεται βράχος.
Πώς τυλίγονται στο λαιμό
- βρόχος αιώνιος - τα άγχη;
Σαν άμαξα που τρίζει
σε πηγαίνουν στα ίδια λάθη.
Πόσο εύκολα ξεχειλίζει τ' όνειρο;
Φθαρμένο απ' την υγρασία μελάνι
στις λευκές σελίδες κυλά.

Τόσο κοντά το χθες;

Άραγε το φτάνουμε; 
Κι αυτή η ζωή που ξοδεύουμε,
γιατί να θυμίζει είδωλο θανάτου; 

Δύο κόσμοι

Ο κόσμος που ατενίζω
απ' το παράθυρο κάθε πρωί

κι εκείνος που ψηλαφώ
μέσα μου πριν κοιμηθώ
είναι γεμάτοι ανθρώπους.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα
πώς γίνεται να είναι
τόσο διαφορετικοί.

Άστοχα ερωτήματα καθώς γυρέυω την Αφθαρσία

Να 'μουνα δέντρο με φτερά
για ριζιμιό κοτσύφι;

Oι δρόμοι

Μου μιλούν για τους δρόμους
με τις αστραφτερές βιτρίνες
και τα φωτεινά γραφεία.
Μου κρατούν το χέρι
σε πεζοδρόμια που διασχίζουν
κουρδισμένοι διαβάτες.
Μα η ματιά μου
χαμένη στις γλάστρες
με το φρυγμένο χώμα
με σέρνει στ’ αδιέξοδα
που τόσα χρόνια κρύβουν,
στους φίλους που χάθηκαν
στ’ απόμερο στενό·
δε φτάνω πουθενά.

Κι όλο μου μιλούν
για τους ίδιους δρόμους
κι είναι οι κουβέντες τους
σαν πρώτα θεατρικές.

Eικόνα: Πίνακας της Lindsey Kustusch

Η σοφίτα

  
Καθηλωμένη δεκαοχτώ χρόνια στον κόσμο των ίσκιων η μυθική οιωνοσκόπος Σωσάννα ντ’ Ενζού ταράττει τη χιονισμένη σιγή της Βρύγης: «Θα σπάσω σε χίλια κομμάτια τούτη τη σκαιή οθόνη· μ' άστρινους πτύλους και πορφύρα φοινικική θα ιερουργήσω το πλέον ερμητικό μου πρόσωπο, 

σκεπάζοντας μια για πάντα το λίκνισμα των άστατων λεπτοδεικτών. Σαν ξέπνοη δορκάδα,

θα ζωπυρώσω τον εύθραυστο καλπασμό των σαλεμένων εραστών».

Εικόνα: Μπριζ, Βέλγιο

Yστεροφημία

Υπάρχω

μέσα απ' το όνομα

που χάραξες

στην αμμουδιά

λίγο πριν

σκάσει το κύμα. 

Ανασαίνω

μέσα απ' τις ροδοδάφνες 

που μαράθηκαν, 

καθώς γύρισε ο καιρός. 

Αντλώ φως, 

μέσα απ' τ' αστέρια

που μου κρατούν 

το χέρι στη σιγαλιά

κι ας έσβησαν

πριν χρόνια.

Εκποίηση

Την ποίηση πάντως

δε θα την ξεπουλήσουν.

Στη χώρα του φαίνεσθαι

κανείς δεν έμαθε

να φτιάχνει νερό

με τα ξένα δάκρυα.

Aμάθεια

Εδώ και χρόνια
κολλημένη στην εικόνα
της βιαστικής μυγδαλιάς·
θα μάθει, άραγε, κάποτε
κι η ψυχή μου ν' ανθίζει;

[Ποιήματα]

Δεν βρίσκουν θέση
τα ποιήματα στο χάρτι.
Σκάνε σαν αστραπές
όσο μαίνεται η καταιγίδα.
Ντυμένα με τα κουρέλια
των πρώτων χρόνων
στέκουν σαν σκιάχτρα
και μας τρομάζουν
στη σκοτεινιά.

Γιατί η Ποίηση
δεν είναι αγώνας δρόμου
προς την κλονισμένη ενότητα,
αλλά απέραντο κρυφτό πίσω
απ' τα σπασμένα κομμάτια.

Φωτογραφία 2023

Ένα κερί που αργοσβήνει

πλάι στο ποίημα,

οι τελευταίες σταγόνες

κρασί στο ποτήρι

κι εσύ απ’ τη βεράντα

ανέμελη κοιτάζεις

τη θάλασσα.

Άγνοια

Σ' αυτήν την πολυκατοικία ξέρουν 
πως όλη μέρα ξαραχνιάζω. 
Σ' αυτήν τη γειτονιά ξέρουν
πως έχω μια πεταλούδα για ψυχή.
Σ' αυτήν την πόλη ξέρουν 
πως βαστώ το αίμα, 
ξοδεύω το νερό. 
Σ' αυτήν τη χώρα ξέρουν
πως ακονίζω μολύβια, 
πετώ τα μαχαίρια. 
Ναι, σ' αυτήν την πλάση
ξέρουν ότι είμαι ζωντανός.

Πάτρα 2009

Σε τέσσερις φίλους

Μήνες μετά την αποκριά
τριγυρνώ στους δρόμους
μ’ έναν σπασμένο σκελετό·
τα μαγαζιά δεν τον κολλάνε.
Σε δεκαεννιά ραγισματιές
ψάχνω τη χαμένη ταυτότητα
του φίλου Β. Κ.
Ανέγγιχτη απ’ τον χρόνο
μια ζητιάνα με καταριέται,
ένα διάφανο γκαρσόνι
σερβίρει νερωμένο κρασί
κι ο άραχνος οδηγός
κουμπώνει τη νεκρά
καθώς ψιθυρίζω διεύθυνση.
Ύπνος δεν κολλά.

Τέσσερα ποιήματα

1) Πλάνη

Σαν σύννεφο τριγυρνάς
στην απέραντη νύχτα
κι εγώ μέσα στη φούρια
του λασπόδρομου
σε περνώ για ξένη.

2) Βέλη
Όλη τη μέρα
γράφει, σβήνει
λέξεις για τον έρωτα.
Ίσως έρθει η στιγμή
που θα πιστέψει
ότι τα βέλη του
την έχουν χτυπήσει.

 
3) Παραλληλισμοί

Ώριμες κυρίες γυρεύουν
την τέχνη του λόγου
στα σεμινάρια
δημιουργικής γραφής,
όπως τα φανταράκια
την τέχνη του έρωτα
στα μπορντέλα.

4) Το διαγώνισμα της Κυριακής

Στο χέρι ο βιαστικός καφές,
στον ώμο ο χαρτοφύλακας
τριμμένος απ' τις ελπίδες,
βαρύς, σχεδόν άπιαστος,
απ' τις ψευδαισθήσεις.
Κάποτε πιστέψαμε κι εμείς
πώς όλα θα λύνονταν
μέσα από ένα διαγώνισμα.

Τώρα, σκύβουμε μηχανικά,

τάχα πως σκορπάμε το χνούδι

απ' το κουρασμένο παλτό.

Μυστική μέθη με τον Καρούζο

Ποτέ στ’ αλήθεια δεν το ’μαθα
τί είναι τα ποιήματα.
Νίκος Καρούζος

Ώρα ν' αναρωτηθώ κι εγώ, Νίκο,
«τι είναι τα ποιήματα»·
σοφοί τα κοσκινίζουν
μανιωδώς γι’ αβλεπτήματα,
κάπηλοι τα εκθέτουν
στη γυάλα σαν κοσμήματα.
εγώ οστρακισμένος απ’ τα διλήμματα
στο τσόφλι ενός χθόνιου νέφους
φωτοτυπώ απολιθωμένα αισθήματα.

Απόφθεγμα

Το πρόβλημα είναι ότι ο σύγχρονος άνθρωπος συμπεριφέρεται βάσει ψυχρής λογικής εκεί που θα έπρεπε να πρυτανεύει το συναίσθημα και προτάσσει τον συναισθηματικό του κόσμο εκεί που θα έπρεπε να πρυτανεύει η λογική.

Ταξική πάλη

Φίλος συγγραφεύς σ’ αφιέρωσή του
μ’ χαρακτήρισε «εργάτη του λόγου»,
αγαπημένη γυναικεία μορφή
με αποκάλεσε «των λέξεων βασιλέα».
Αν είμαι στην κορυφή ή στον πυθμένα
της πυραμίδας του λέγειν δεν θα μάθω,
το χθαμαλό και το ύψιστο εντός μου
στήνουν μια αέναη δίχως νικητή διαπάλη·
τουλάχιστον με παρηγορεί πως ξέφυγα
απ’ τις δαγκάνες της μεσαίας τάξης.

Ποιητής

Ξεχνά τα άγχη του 

κρατώντας το μολύβι,

μα πιότερο 

κι απ' τους στίχους 

θα προτιμούσε 

να  τα συντρίψει

μπροστά στο πλήθος

που τα γεννά.

O τρελός

Ήθελε να νιώσει πρώτος

τη μαγεία της άνοιξης·

βαστώντας σφιχτά

μια σπασμένη παιδική oμπρέλα,

ενώθηκε με την καταιγίδα. 

Δεν τον είδα ξανά, 

μα οι πέτρες του καλντεριμιού

σφηνωμενες μέσα μου 

-οι πέτρες που του πετούσαμε-

μου θυμίζουν το τρεχαλητό του.

Ανασκαφή

Από το βούκινο
ακούστηκε η φωνή:
«δεν έχω τίποτα δικό μου
πάρεξ πεσμένα φύλλα
κι ένα κόκκινο φουλάρι
καμωμένο από σπίρτα».

 
Όλοι χαχανίζουν,
μα μια ουράνια αρχαιολόγος
με πράσινο κοντό παντελόνι
ψάχνει στην αυλή μου
τα κτερισματα του μέλλοντος.

 
Τόσο χωμα
κρύβει το παρόν.

Εγώ δεν το συνηθίζω.

Ακάλεστη

Πέρασα τα τριάντα.
Το παραμύθι τέλειωσε,
οι μάγισσες έφυγαν,
το νερό στέρεψε.
Στα βάτα που με κύκλωσαν,
βοτάνι δε φυτρώνει.
Μη μου ξυπνάς το παρελθόν,
ακάλεστη μην προβάλλεις.
Δεν έχει η νυχτα σιγαλιά,
ζεστή αγκαλιά δε βρίσκω
να το ξανακοιμίσω.

Verba volant

Ας σκορπίζετε στον αιθέρα,
λόγια μου πικρά,
εγώ ο πλάνος σας φαντάζομαι
σύνθημα σε τοίχους φυλακής,
νέων ιδανικών λίπασμα.

Ας χάνεστε σ' ακατάστατα χαρτιά,
τρυφερά μου λόγια,
εγώ ο πλάνος σας φαντάζομαι
γλυκό φύσημα της καληνυχτιάς
στη σονάτα της Αγαπημένης.