Δυσπραγία

Ώρα να παραδεχτούμε πως του Χρόνου

τ' αμάξι κόλλησε στη λάσπη.

πως τα σκέλια πήραν δρόμο γλιστερό

κι η πτώση δε θ' αναβλήθεί.

Ώρα να παραδεχτούμε πως το δείλι

βαδίζοντας αργά ως το φρούριο
ατενίζουμε την ίδια φαιοκίτρινη πόλη,
πως η μελιχρά φίλη ήταν από σύννεφο
κι ο έρωτας φενακή φτερωτή.

Ώρα να παραδεχτούμε πως το ουίσκι
δε σβήνει την αιώνια δίψα,
πως τραβάμε δώθε-κείθε
με το ίδιο συκώτι.

Ώρα να παραδεχτούμε πως 

τα πληκτρολόγια μάς νανουρίζουν 

κι η φωνή μας  δε θ' ακουστεί.