Η αγαπημένη του εξόριστου ποιητή

Είχε το χάρισμα να μιλά μ΄ αρμονικές νότες και χρώματα,

να διαβάζει λέξη-λέξη την ψυχή του εξόριστου ποιητή.

Αναμειγνύοντας στο γλυκό κρασί του νηπενθή φίλτρα,

προσπαθούσε  να κατευνάσει τις αρνητικές σκέψεις του.

Με την παιδική αθωότητα και την απόξενη μελαγχολία της

χάρισε στην τέχνη του αισθητική αρτιότητα και  φαντασία.

Το γλυκό της βλέμμα καρφωμένο στα μάτια  τον ταξίδευε

μακριά δείχνοντάς του  δρόμο για τη μελλούμενη  δόξα.

Όμως η  ευαίσθητη καρδιά από ενδοιασμούς γεμάτη

την έκανε ν΄ αναβάλλει το  ταξίδι της επιστροφής,

ν' αρνείται τη συντροφιά του ποιητή που  η ίδια λύτρωσε.

Τι  κρίμα να πονά μια γυναίκα που αγαπιέται !

Στή ''δημοκρατία" τῶν καιρῶν μας

Ἀπολίθωμα προαιώνια ἐξαφανισμένης δόξης,

τ' ὄνομά σου περιτριγυρισμένο μέ πλούσιες ἐκφράσεις,

κεῖται ἐγχάρακτο σέ πολυσέλιδα  ἱστορικά ἐγχειρίδια.

Μέσῳ ὑπερσύγχρονων μεθόδων προώθησης ,

 σεσημασμένοι χρυσοκάνθαροι σέ πλασάρουν

τάχα  γιά την ἠθικοπλαστική διαμόρφωση τοῦ πλήθους.

'Υπόδειγμα ἀθεράπευτα χαμερποῦς γνώσης,

τ' ὄνομά  σου ἐπαναλαμβανόμενη ἐπῳδός

δουλουπρεποῦς δάσκάλου πού ζητεῖ τή

σιγή τῶν ἄβουλων μαθητῶν του.

Φάσμα τῆς μεγάλης τῶν θεσμῶν πτώσης,

τό  ὀνομά  σου κηλιδώνεται ἀπό τούς γκεμπελίσκους

κι ἀπ’ ὅσους μέ περίσσιο θράσος σ’ ἐπικαλοῦνται

γιά νά καλύψουν τά  συμφέροντα καί τίς ἀνομίες τους.

 Ἐγκλημα τῆς μεγάλης τῶν καιρῶν μας πλάνης

ἀπ΄  τ' ὄνομά  σου αἰώνια νά ξορκίζονται

ὅσοι ἔχουν  μάθει νά  ζοῦν λεύτερα,

ἀρνούμενοι τά  προσχεδιασμένα  μέτρα.

Συμπτώματα ὀξείας παρακμής

Σάν τσουβάλι στοιβαγμένος σέ μιά αἴθουσα ἀποπνικτική ,

ἀπεγνωσμένα ψάχνεις νά  βρεῖς  τήν παιδεία χάσκοντας στό  μαυροπίνακα

 Ἀναγνωρίζοντας τό δάσκαλο ὡς αὐθεντία

κοπιάζεις  ν΄ ἀποστηθίσεις  κάθε ἄχρηστη λεπτομέρεια

ἀπό  τ'  "ἀξιόπιστα "σχολικά ἐγχειρίδια .

Κοινωνικοποιεῖσαι, μαθαίνοντας νἀ ὑποτάσσεσαι

καί νά δίνεις πίστη στούς ἐπαΐοντες λογοκόπους

καί  στό  Κυνοβούλιο πού ἄκριτα καλεῖς "ναό τῆς Δημοκρατίας",

ἀγνοῶντας  τήν ἐτυμολογία καί τά συνθετικά τής λέξης "Δημοκρατία".

Μή  δυνάμενος νά διακρίνεις τή διαφορά ψυχαγωγίας καί διασκέδασης,

συνήθισες ν' ἀναλώνεσαι στά λαϊκότροπα σκουπίδια.

Καίτοι ἀνιστόρητος και ἀνελλήνιστος ,κομπάζεις

μέ ὑπερηφάνεια γιά τἀ ἑλληνορθόδοξα ἰδεώδη,

καί  παλεύεις νἀ διατηρήσεις ἀνόθευτη τή φυλή σου.

Ἀδιαφορῶντας παντελῶς γιά τό ὑποθηκευμένο

μέλλον σου,  χασκογελᾶς καί κάνεις τεμενάδες

σ' ὅσους σέ θέλουν ὑπνωτισμένο κι ἐλεγχόμενο,

κατηγορῶντας γιά   δράση ἀντεθνική,

ὅσους παλεύουν  νἀ σ' ἀφυπνίσουν.

Θλίβομαι γιἀ τήν κατάντια σου ἀλλοτριωμένε ραγιά,

τά ὄνειρά σου γλυκά κι ὁ ὕπνος σου μακάριος.

Μά θά ‘ρθει ἡ  ὤρα   ξανά νά σηκωθεῖς στά πόδια σου

καί μέ τα δυό σου ρωμαλέα χέρια θά συντρίψεις

τ' ἄψυχο ξόανο πού μονάχος κατασκεύασες

καί   μέχρι τώρα λατρεύεις νά ὕπακοῦς.

'Υποθῆκες έλευθεροφροσύνης

Λεύτερη κι ἀπροσκύνητη βάστα τή  βούλησή σου Ἄνθρωπε.

Εἶσαι ὁπλισμένος μἐ φυσικό σφρῑγος καί  ψυχικό σθένος

γιά νά δραπετεύσεις ἀπ΄  τά κολαστήρια τῆς χειραγώγησης

καί τά  κρεματόρια τῶν παρῳχημένων   ἐκείνων ἀγκυλώσεων,

πού  μέ θέρμη προπαγανδίζουν ψευτοιδεολόγοι

ἀποβλέποντας στήν πλήρη ἀπονέκρωση του πνεύματός σου.

Πεισματικά ἀρνήσου τό  δέλεαρ τῆς ἐπίπλαστης εὺδαιμονίας

ὄταν οἰ Σειρῆνες τῆς ὐπερκατανάλωσης σε κατακλύζουν,

ἀποβλέποντας στή διαιώνιση τῆς χειραγώγησης τοῦ γένους σου.

 Πᾶψε νά φοβᾶσαι τά  ἐκπαιδευμένα ἀπ’ το Δυνάστη ὄρνια

πού  ἀδιάκοπα μέχρι τώρα σοῦ σπαράζουν τά σωθικά,

γνωρίζοντας πῶς ἔχεις τρόπο  νά  τά ἐξημερώσεις.

Σφάλισε  στό σεντούκι σου τίς ἀνεδαφικές ἐλπίδες.

Γιά σέ δέν ὑπάρχουν Μεσσίες καί ἀπό μηχανῆς θεοί.

Μονάχος τά δεσμά τής δουλείας σου θά σπάσεις,

ἀνοίγοντας νέους δρόμους γιά τό γένος σου,

ὄταν καταλάβεις ὄτι ἡ ἀτομική ἐλευθερία

ἀποτελεῖ θεμέλιο γιά τή διεκδίκηση τῆς συλλογικῆς.

Ἀπό τἀ ἐρεβώδη πρῶτα σπαράγματα τῆς ὔπαρξης,

ὡς τήν ἀποθέωση τῶν ἀναγεννησιακῶν τεχνῶν.

μονάχο τιμαλφές πού  οἱ  προπάτορες μᾶς κληροδότησαν,

 ἡ τάση γιά ἀναρρίχηση ἀπ΄τό χαμερπές στό ὕψιστο.

Στό χέρι μας εἶναι νά σαρώσουμε ξανά τά μεσαιωνικά ἀδιέξοδα.

                                                                                                  

Ισόβια αναμέτρηση

Φθαρμένα βιβλία

κάποτε μ΄ ώθησαν στην πρώτη γνώση,

σήμερα σαν λάφυρα αφημένα,

στοιβάζονται σκονισμένα στο ψηλότερο 

ράφι της επιβλητικής βιβλιοθήκης .

κι αιώνια παραστέκουν τη βωβή κάμαρα. 

Σελίδες έπίτηδες αφημένες,

τις ώρες της νυχτερινής ανίας,

σαν από θλίψη, σαν από οίκτο,

φέρνουν ξανά στο νού

όσα ξέγνοιαστοι ονειρευτήκαμε.

Μεγαλώσαμε.

Θύματα της καλπάζουσας φαντασίας μας,

αποδειχτήκαμε αθεράπευτα ρομαντικοί.

Μελετήσαμε με ζέση ογκώδεις τόμους

νέους σαγηνευτικούς κόσμους,

ζωντανέψαμε μπροστά μας.

Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε.

Η ματαιότητα των οραμάτων, μας γέμισε πληγές.

Ωστόσο, η υπέρτατη μορφή γνώσης,

-που οχι στα βιβλία-

μα στα τρυφερά σωθικά

μιάς ευαίσθητης ψυχής,

έχει βρει καταφύγιο

παντοτινά θα με προτρέπει

να την κατακτήσω.

Παλιγγενεσία

Λυπᾶμαι τά χρόνια πού χαθήκαν ἐλπίζοντας.

Μάταιες ἀποδείχτηκαν οἱ παραμυθίες κι  οἱ παρατάσεις,

ἀπατηλές οἱ αἰσθήσεις , οἱ χαρές πρόσκαιρες.

Ἀνέμελος , σκάβω βάραθρα βαθιά,

ἄβατα μονοπάτια καλοῦμαι νά  έξερευνήσω.

-μονάχος σύντροφός μου ὁ  ἀπόκοσμος αὐτός ἀχός

 ἀκάλεστος  νά ταράζει σῶμα και πνεῦμα-

Πρώιμη μνήμη πού με διαφεντεύεις , σέ σένα γυρνῶ,

νοῶντας πῶς ἀκούσια σε κουβαλῶ

σάν ἀναπάντητη τῆς μοίρας πρόκληση,

βάρος ὑπέρτατο μά  κι ἀπαραβίαστη εὐθύνη.

Προσμένω τά μελλούμενα ἐκεῖνα χρόνια,

πού μή ἔχοντας τίποτ'  ἄλλο  νά γκρεμίσουν

θά δημιουργήσουν κάτι στέρεο από  το μηδέν,

ἀφανίζοντας ὁλοκληρωτικά τά ἐρείπια.

Ἐσώτατη στροφή

Μυστήρια δύναμη, σιγή σκέψης

ἀπόκληρων καί καταφρονημένων διαβατήριο

ἀκατάλυτη  ὁρμή , φολίδα  τέρψης,

γίνε κι ἀπόψε τό  πικρό μου καταφύγιο.

Δυσανάγνωστο καί δυσθεώρητο βάθος,

φρικιαστικό ἀνάθεμα  ἐκμαυλισμένων  συνειδήσεων,

ὀλίγων ἐπιφανών αἰώνιο πάθος

σέ προσκαλῶ, ἄκαμπτε βάσανε τῶν ἀντιρρήσεων.