Φθαρμένα βιβλία
κάποτε μ΄ ώθησαν στην πρώτη γνώση,
σήμερα σαν λάφυρα αφημένα,
στοιβάζονται σκονισμένα στο ψηλότερο
ράφι της επιβλητικής βιβλιοθήκης .
κι αιώνια παραστέκουν τη βωβή κάμαρα.
Σελίδες έπίτηδες αφημένες,
τις ώρες της νυχτερινής ανίας,
σαν από θλίψη, σαν από οίκτο,
φέρνουν ξανά στο νού
όσα ξέγνοιαστοι ονειρευτήκαμε.
Μεγαλώσαμε.
Θύματα της καλπάζουσας φαντασίας μας,
αποδειχτήκαμε αθεράπευτα ρομαντικοί.
Μελετήσαμε με ζέση ογκώδεις τόμους
νέους σαγηνευτικούς κόσμους,
ζωντανέψαμε μπροστά μας.
Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε.
Η ματαιότητα των οραμάτων, μας γέμισε πληγές.
Ωστόσο, η υπέρτατη μορφή γνώσης,
-που οχι στα βιβλία-
μα στα τρυφερά σωθικά
μιάς ευαίσθητης ψυχής,
έχει βρει καταφύγιο
παντοτινά θα με προτρέπει
να την κατακτήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου