O συλλέκτης

Στ’ ακάθαρτα κυλά ο χρόνος,

Συνήθισα να επαγρυπνώ,

σπασμένες συλλαβές ανακτώ.

Μ' εύθραστα όμως  δοκιμασμένα  

δάχτυλα, συγκολλώ ματωμένες λέξεις.

Πρέπει να ψηλαφίσω ξανά τα αγκάθια,

οι βιαστικοί πάντα απρόσεκτα τις πετούν.

Πριν την ανάπαυση θα βρω τη δύναμη

να καυτηριάσω άλλη μια πληγή.

Προμετωπίδα

Πολιτογραφηθείς διαπρύσιος κήρυκας τῆς ὑπερτάτου  ἀταραξίας τοῦ ὄντος, λογάριασα ν' ἀναλώσω τό ζωτικότερο τμῆμα τῆς φευγαλέας μου ὕπαρξης στήν ἱερά ἀναζήτηση τῆς Κουροτρόφου Εἰρήνης.

Εἰς μάτην ! Σύσσωμη ἡ ἀκοή μου ταράχθηκε ἀπό τίς κλαγγές τῶν Κορυβάντων…

Έξοδος

Πόθοι  παρθενικοί σ'  άσωστο κρημνό κυλήσαν,

φυλλοβόλα  ίχνη  καλύψαν  σύγκορμη την  ξηρά.

Δεν αναθρώσκει στις εστίες ζωογόνος φωτιά 

αναθυμίαση   πνιγηρά  η καμένη ύλη.

Ο  ζέφυρος άρπαξε το στερνό  μαντήλι…

Μονάχη γλώσσα έμεινε το «έχε γειά»…

Θλιμμένοι πλεύσαμε  να εξοντώσουμε τα τέρατα.

-«Θα πνίξουν τους γέρους» κράζουμε «τα μελανά ιστία».

-Ξέπνοοι θ΄ατενίσουμε του κόσμου τα πέρατα,

ή αναπαυόμενοι θα διηγούμαστε τη νεανική μας απιστία;

Αντιστάθμισμα

Ξεχυθήκαμε μ’ ορμή στους ουρανούς.

και η στέρεα σφαίρα αμύνθηκε σθεναρά.

Το πτερωθέν όνειρο, πελάγιο πνίγηκε.

Το πεπερασμένο δέρας δονείται σύγκορμο,

απ’ το σκουριασμένο χτύπημα της ώρας.

Ο αδηφάγος πατέρας ποτέ  δεν έχασε.

Τ’ ανέγγιχτο που ψάλαμε  μας στοιχειώνει.

Άραγε προορίζεται η μεταρσίωση για τους βιαστικούς;

Τι θα προλάβουμε; Άτιμο πράγμα η στέρηση

μα δεν αφήσαμε ούτε μια πνοή ν΄ αναλώνεται ανούσια.

Τουλάχιστον εμείς δεν δειλιάσαμε…

T' ανεύρετα καλοκαίρια

Με πρόσταξες να σε ψάξω στα καλοκαίρια…

Παρατεταμένη η αργία παρέλυσε τ΄ άκρα μου,

δίχως αντίσταση το κορμί βυθιζόταν στη νηνεμία,

τις νύκτες εξαντλημένος άγγιζα την στεριά...

Παρασυρμένη απ’ την φθαρτή σαγήνη δεν κόπιασες

ν΄ ακούσεις την καταιγίδα που μαινόταν εντός μου.

Ανήμπορη να συμβιβαστείς με την αέναη ροή

ζήτησες να προσκολληθώ σε μια φευγαλέα στιγμή.

 

Έφυγα για να εξημερώσω τη στερνή ηλιαχτίδα

που η μοίρα απόθεσε στην σκοτεινή κλίνη μου.

Πως αλλιώς ν’ αντιμετωπίσω το ψύχος που πλησίαζε;

 

Συγχώρα με που δε σε βρήκα στα καλοκαίρια...

19 Ιουλίου 2016

Τα πραγματικά έργα τέχνης είναι θνησιγενή, ως εκ τούτου αδίκως πασχίζουμε να τ' ανιχνεύσουμε στο χαρτί. Η υψηλότερη δόση ποιητικότητας αναλώνεται στον αντίλαλο της ζωοδότρας κραυγής κατά τη στιγμή που ο χαμένος αργοναύτης αντιπαλεύοντας την κίβδηλη, φθαρτική συμβαση που καλέιται πραγματικότητα, συνειδητοποιει πως σε καποια όμματα καθρεφτίζεται το άυλο.

Η δημιουργικότητα δεν χαρίζεται στους μονήρεις, τους στάσιμους, τους συμβατικούς. Η μεταρσίωση ανήκει στους τυφλούς εραστές της στιγμής, στους αλαφροΐσκιωτους, στους άφοβους πλάνητες που αφήνουν το ορμέμφυτο να τους παρασύρει ως τα βάθη, καθώς έχουν εμπεδώσει το αναπόφευκτο του ολέθρου και εμμανείς πέφτουν στο ξίφος όπως ο Αίας. Η γνώση ανήκει στους ακάματους ταξιδευτές και υπερπόντιους αναζητητές μιας και μόνο λέξης, νότας, ή πινελιάς , στους ρακοσυλλέκτες που βρίσκουν την υπέρτατη ουσία σ' όσα το πλήθος χαρακτηρίζει ευτελή. Η φαντασία βρίσκεται άφθονη σ΄ αυτούς που κοπιάζουν, όταν περιγράφουν ακόμα και πράγματα οφθαλμοφανή....

Λαοκόων

Ατός μου διέγνωσα τη φενάκη των Δαναών.

Τα φίδια έσφιξαν σύγκορμη τη γενιά μου!

Άσκοπη αποδείχτηκε μια ακόμα συντριβή.

Οι παθόντες κομπάζουν για νίκες περιφανείς

πατρώα έδη, θήκας προγόνων και κτερίσματα

Η τυμβωρυχία γίνηκε εθνική ασχολία.

Και να τα Τρωϊκά αναβίωσαν!

Χασισωμένοι από τους ψευδοπροφήτες οι Θερσίτες

αναρριχήθηκαν για μια ζήση μακάρια και δοτή

όμως κατέστησαν ψωμοζήτες χαρίζοντας

ποτισμένη γη για μια χάρτινη αντιπαροχή.

Τώρα πωλούν όσο-όσο ότι μένει για να σωθούν

μα οι θυσίες εξευμενίζουν τους καπήλους,

νωθρό κείται το δαιμόνιο της δαμασμένης ψυχής.

Και ο φρικτός Νεοπτόλεμος λάθρα τα τείχη θα διαβεί

για να γκρεμίσει το φασκιωμένο μέλλον της πολιτείας.

Ἐν άμφιβόλῳ

Τα θέλω μας ισόβια μαραμένα

σε χέρσα πλάση που παρασιτούν τα μη

βρέξε τα χείλη σου και σπάσε το ποτήρι

άσε τον σκάρτο χρόνο να παλινδρομεί.

Ατένισες το άπειρο κοιτάζοντας το βάθος

ο δρόμος δύσβατος, το χάος σε καλεί

Πίστη στο ένστικτο σανίδα σωτηρίας,

κυλά ο όλεθρος και γίνεται ζωή.

Μυριάδες χρόνια πριν διδάχθηκες τη γλώσσα

απ' τα κοιλώματα ορθώνεται  κραυγή,

τεμάχισαν οι αργυραμοιβοί τη δόξα,
έσχατη βάσανος αντήχηση  σιγής...

Επίκαιρη στα χρόνια μας η ευτυχία,

η αμφιβολία χτύπησε ασθένεια λοιμική

ας εκποίησαν οι χαλκείς την Ιστορία

η αλήθεια δεν θα μείνει στα συρτάρια μυστική ...

Απότομη Έγερση

Ίδρως να χύνεται στις πένας το λαγήνι,


ελλείψεως και υπερπληρώσεως αντιστάθμισμα


προίκα θαμμένη ,η χαρά που αναβοσβήνει


πίκρα θα μένει ερμητικής σιγής απάνθισμα.


Θήρευση λέξης, εισβολή σε ξένο όνειρο


μα πριν γραφτεί , στίχοι στα δυο ξεφλουδισμένοι


δήγμα της έλξης, τάχα η δόξα προσμένει


μα η πεζότης σε ξημερώνει φενάκης όμηρο.

Παράταση αγωνίας

Μετρώ τα βήματα μου στη γη.

Πάντοτε με κατέβαλλε το καθορισμένο λίγο.

Η οδός προς το αρίφνητο ορθώνεται άβατη,

όμως το α- της αρχής δε λογίζεται

πάντα στερήσεως σημαντικό.

Αφήνω την πορεία επίτηδες να μακραίνει.

Παρακάμπτοντας τις πεπατημένες ατραπούς,

κινούμαι σε περίτεχνες διακλαδώσεις.

Άλλοτε φαντάζομαι τη μονότονη των πελμάτων

νυχτωδία να τραντάζει την σιγή των μεγαλουπόλεων.

Δίχως συντρόφους και βακτηρία

τείνω τη χείρα στον στοχασμό.

Αναρωτιέμαι που θα βγάλει το μονοπάτι .

Ποιος άραγε θα αποφασίσει την κατάληξη;

Είναι ο ανήσυχος οδοιπόρος του χρόνου άθυρμα;

Άστοχα ερωτήματα να με παρασέρνουν μονίμως..

Λειψός και μόνος σφίγγω τα δόντια

έστω για λίγο αναστέλλω την άφευκτη έξοδο.

Μεσόγειος

Η αλήθεια βρίσκεται στα αείρροα κύματά σου Μεσόγειε...

Στις όχθες σου δροσίστηκε το έλλογο Ον στης ιστορίας του το λυκαυγές.

Αιώνες ύστερα,  είδα τον Αινεία να κουβανεί τον τυφλό πατέρα του στους ώμους

κι έπειτα στο σκολειό διδάχθηκα τη λέξη στενοχωρία

τότε που τα κοίλα πλοία κινήσαν ως τη Μαρσίλια

κι αποίκησαν την Προποντίδα και τη Magna Grecia.

Όμως δε σίγησες..

η οίηση των Αθηνών για τα αγλαά Μηδικά, πλημμύρισε τη Μήλο,

οι γιοι του Τρώα πρόσφυγα μετά το ΄Ακτιο σε βάπτισαν mare nostrum.

Σαν μάθαμε το νέο κόσμο, η άλογη διάτα της Ισαβέλλας ,

πύργωσε με αέρα κοσμοπολίτικο του Θερμαϊκού τη Νύμφη.

Ύστερα σ΄ έπνιξαν  στο αίμα στη Χίο και τa Ψαρά,

αφού θησαύρισαν πάνω στο σιδεροδέσμιο  κάλλος σου  στη Βαγδάτη .

Το εικοσιδυο, σου ήταν γραπτό να ματώσεις ξανά.. 

μας προίκισες όμως με χώμα απ΄τη γη των Ιώνων,

θυμίζοντας μας την πρώτη ύλη των προσωκρατικών.

Αμέσως η λέξη "παστρικιά" άλλαξε νόημα .

Πόσο χλευάσαν  "γηγενείς" την παρείσακτη  "τουρκική σπορά";

Κι όμως συνέχισες να κυλάς, ποτέ δε βάσταξες ...

Απ΄τη Μακρόνησο ο Ρίτσος συνομίλησε με τον Χικμέτ

αλλά  εις μάτην ! 

Το ΄90 σαν βάρκα η Δύση αναποδογυρίσε την Αλβανία,

και το ΄99 ως το Ιόνιο έφτασε το απεμπλουτισμένο ουράνιο.

Σήμερα πάλι ατσαλώνεσαι από χάλυβα δαμασκηνό,

κρανίου τόπος το Χαλέπι και το Κομπάνι .

Σύγχρονοι Μήδες υποθάλποντας τον φονταμενταλισμό

-πανάρχαια μέθοδος το διαίρει και βασίλευε-.

στέλνουν τα νιάτα σου στο άγνωστο,
μιας και οι πόρτες διπλαμπαρώνουν
όταν η ανάγκη της χτυπά.

Αύριο ποιος ξέρει;

Στο ξαναλέω πριν με παρασύρεις.

Η αλήθεια βρίσκεται στα αείρροα κύματά σου Μεσόγειε…

21/3/2016

Τα ορυχεία της Μνήμης

Με απόλυτη αυταπάρνηση και ατσάλινη υπομονή,

ξωμάχοι επιταγμένοι από την Πλατυτέρα Ανάγκη,

σκάπτουν στης μνήμης τα ακατέργαστα ορυχεία .

Bυθισμένοι  σε απόκοσμη, σιωπή επαγρυπνούν ,

σφίγγοντας κάθε τόσο τα σχοινιά που τους βαστούν

μακραίνοντας την απόσταση από την επιφάνεια του πλανήτη.

Συχνά  τα σωθικά τους κάμπτονται  από τον θρήνο

για τον ακατάληπτο αυτόν μισεμό στις ρίζες της υπάρξεως.

Η υγεία τους κλονίστηκε από τις στερήσεις της κατάβασης,

μα η φθοροποιός νοσταλγία δεν άγγιξε το πνεύμα τους.

Πλέον νοούν πως δεν βαδίζαν λεύτεροι  πριν βυθιστούν .

Το επιβλητικό ανάστημα των  ορέων που κάποτε θαύμασαν,

 ορθώθηκε για να βαστά δέσμια την όρασή τους.

Έξω από τα άδυτα, οι σκαπανείς θεωρήθηκαν απόβλητοι,

στις αχανείς στέπες που ανδρώθηκαν η δράση τους έχει παραγνωριστεί.

Όμως χυθήκαν ανενδοίαστα στα ρήγματα της αβύσσου

αναζητώντας το πολυπόθητο βάλσαμο , καθώς δυνάμωνε 

 η κραυγή των  επιλησμόνων για το παρατεταμένο μίασμα

που προξένησαν στην αποπνικτικά ασθμαίνουσα ατμόσφαιρα

 των ανύδρων , η αρχαία σκουριά και η σύγχρονη αιθάλη.