Τα ορυχεία της Μνήμης

Με απόλυτη αυταπάρνηση και ατσάλινη υπομονή,

ξωμάχοι επιταγμένοι από την Πλατυτέρα Ανάγκη,

σκάπτουν στης μνήμης τα ακατέργαστα ορυχεία .

Bυθισμένοι  σε απόκοσμη, σιωπή επαγρυπνούν ,

σφίγγοντας κάθε τόσο τα σχοινιά που τους βαστούν

μακραίνοντας την απόσταση από την επιφάνεια του πλανήτη.

Συχνά  τα σωθικά τους κάμπτονται  από τον θρήνο

για τον ακατάληπτο αυτόν μισεμό στις ρίζες της υπάρξεως.

Η υγεία τους κλονίστηκε από τις στερήσεις της κατάβασης,

μα η φθοροποιός νοσταλγία δεν άγγιξε το πνεύμα τους.

Πλέον νοούν πως δεν βαδίζαν λεύτεροι  πριν βυθιστούν .

Το επιβλητικό ανάστημα των  ορέων που κάποτε θαύμασαν,

 ορθώθηκε για να βαστά δέσμια την όρασή τους.

Έξω από τα άδυτα, οι σκαπανείς θεωρήθηκαν απόβλητοι,

στις αχανείς στέπες που ανδρώθηκαν η δράση τους έχει παραγνωριστεί.

Όμως χυθήκαν ανενδοίαστα στα ρήγματα της αβύσσου

αναζητώντας το πολυπόθητο βάλσαμο , καθώς δυνάμωνε 

 η κραυγή των  επιλησμόνων για το παρατεταμένο μίασμα

που προξένησαν στην αποπνικτικά ασθμαίνουσα ατμόσφαιρα

 των ανύδρων , η αρχαία σκουριά και η σύγχρονη αιθάλη.