Ανυπαρξία

 
Υπάρχει μια στάλα
απομεινάρι χαμένων ωκεανών
δύο σβησμένα ίχνη
στο μονοπάτι που μεγαλώνει
με τα βήματά μας
πάνω-κάτω
και τέλος δεν έχει.

Υπάρχουν τα πόδια σου
καθώς τ' απλώνεις

στα δικά μου
να ξεκουραστούν

η λιακάδα 
πριν την επόμενη
ημικρανία.

O μηχανισμός

Όταν με περιμένουν 

το ρολόι μου σταματά

όταν γυρεύουν ησυχία

αδιάκοπα χτυπά

και τους ταράζει· 

κανείς ποτέ 

δεν κόπιασε

να το επισκευάσει.

Θυσία

Απ’ το μπαλκόνι κοιτώ

το πριονισμένο κεφάλι μου

να σκάει στη γη.

Σκελετωμένα παιδιά

το κλωτσούν

— στην αλάνα —

η μάνα φωνάζει

με κουταλάκι σούπας

τα ταΐζει

μελάνι σουπιάς.

Η τρελή της γειτονιάς 

κόβει την γλώσσα μου

«υπάρχουν», λέει,

«σώματα δίχως φωνή».

Έξαφνα η πληγή κλείνει

απ’ τον λαιμό μου

ξεχύνονται σμήνη μέλισσες.

Παραμύθι

Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε
— ποτέ δεν πρόσεχα
ίσως και να μην ήμουν εκεί —

δεν θα μάθω
τι τέλος θα 'χει·
κρατά πολύ.

Θέλω να βυθίζομαι
στη μαγεία του
πίσω στη σκληρή αλήθεια
να μη γυρνώ.

Ημίφως

Στο ημίφως της κάμαρας
κοιτάζει τις παλάμες του
σκληρές απ' το καλέμι,
σε γλυπτά ανέγγιχτα
απ’ τον χρόνο
μέτρα τις ώρες
— εκείνες που στο κρύο μάρμαρο
έδινε όψη, πάθος, πνοή —
σαν τραύματα
στα ματωμένα
δάχτυλά του.

Απ' το ημίφως της κάμαρας
στοχάζεται λογάδες ακαλαίσθητους
με γνώσεις-πασαλείμματα,
να εισηγούνται περί Τέχνης
την πλάνη των μικροαστών
με τα καλοβαλμένα χαμόγελα
καθώς κάπηλοι φρικτοί
αποτιμούν σε χρήμα
μορφές που τον ξόδεψαν
και ως το τέλος
θα τον δαπανούν.

Στο ημίφως της κάμαρας
αφουγκράζεται τη βιάση
των επισκεπτών
ώς το ταμείο
τα σεντούκια που γεμίζουν,
γεμίζουν, γεμίζουν
χωρίς να ξέρει μέχρι πού...

Στέκει κι αναπολεί,
γυρεύοντας την ουσία
μακριά απ' τα κακέκτυπα
που γέμισαν την Αγορά·
μόνη παραμυθία:
το άχραντο πετάρισμα
της Δημιουργίας.

Τα χάσματα ψηλαφεί
κάπου βαθιά
την πρώτη και τελεσίδικη βουτιά.

Ακόμα στέκει...

Η χρησιμότητα του διαδικτύου

Τώρα κι ένας απολογητής της φρίκης
μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα
μπορεί να επιβεβαιώσει
ότι είναι άνθρωπος.

Τώρα κι ένα σκουριασμένο σώμα
με μια καρδιά από σίδηρο
που δε λυγίζει ποτέ
μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα
μπορεί να επιβεβαιώσει
ότι δεν είναι ρομπότ.

Ευσυνείδητοι πολίτες

Φυσικά θα κοκκινίσουν από ντροπή
διαβάζοντας για τις θηριωδίες
σε μια ξένη λωρίδα γης,
μέσω της κοινής δικτύωσης
θα δείξουν πως κλαίνε,
πως διαμαρτύρονται
για την ανθρώπινη αδικία,
ύστερα θα πλύνουν τα χέρια 
και θα πάρουν το δείπνο τους

μπροστά στην τηλεόραση.

Απ' το γεφύρι

Ανάμεσα σε σύννεφα
φορτωμένα βροχή
και την κατεβασιά
του χείμαρρου
που μουγκρίζει
εδώ στο ετοιμόρροπο γεφύρι
ακροπατώντας πάντα
σαν σε τεντωμένο σκοινί
στο σάπιο ξύλο που τρίζει.        

Η τελευταία φορά

Έγινε συνήθεια να λέμε
«είναι η τελευταία φορά,
την επόμενη», υποσχόμαστε,
«θα με δείτε αλλιώς
κατά πώς το θέλω πραγματικά»
κι αλήθεια, το προσπαθούμε,
μ' όλες μας τις δυνάμεις
δινόμαστε σ' εκείνο
που τάχα θα μας ανυψώσει·
μα γρήγορα προσγειωνόμαστε
στη στυγνή πραγματικότητα,
εδώ που στέκουν τα εμπόδια,
η μια μετά την άλλη ματαιώσεις,
κι η μόνη μας παρηγοριά
να λέμε «είναι η τελευταία φορά».

Λεηλασία

Δεν είχες τίποτε να δώσεις
κι εύκολα συμβιβαζόμουν
όσο κι αν κρυβόσουν,
όσο κι αν δεν ήθελες
να το παραδεχτείς.
Μα η φρικτή συνήθεια
να λεηλατείς ένα ξερό

— δίχως χυμούς — κουφάρι,
κάνοντας δικά σου
τα πενιχρά που κέρδισα
καθώς αψηφούσα
τον έσχατο κίνδυνο,
ίσκιος φιδιού
στα χνάρια μου
θα σέρνεται
μέχρι να δύσω.

Απόδραση

Ξέχνα με απόψε.

Μια για πάντα

ξέχνα με.

Απ' το διψασμένο μου κορμί 

δεν έμεινε τίποτα

να θυμηθείς.

Τίποτα

απ' τη σάρκα μου

στη φρικτή σου φυλακή

να βασανίσεις.

Προσευχή

Να μπορούσα ν' απευθύνω

μια προσευχή 

στον Υιό του Ανθρώπου 

που ξεχάστηκε απ' τις Γραφές

Εκείνον που αιώνια

προορίζεται να κουβαλά

τον Σταυρό του

και πότε δε φτάνει

στον Γολγοθά,

Εκείνον που συνήθισε

να τον σκίζουν

τ' αγκαθιά,

να τον διαπερνούν

του πλήθους οι ταπεινώσεις

που θεός κανείς

τέρμα δεν έβαλε

στο μαρτύριό του.

Δευτερόλεπτα

 Πλάνη 

Οι ώρες που 'λεγα 

«δε σ' αγαπώ» 

Οι ώρες που πίστευα

ότι δε σ' έχω

αγαπήσει. 

Σολωμικό

Ψέμα για πάντα 

που κρατεί 

μακριά το

λυτρωμό μου.

Προσευχή

Να μπορούσα ν' απευθύνω

μια προσευχή 

στον Υιό του Ανθρώπου 

που ξεχάστηκε απ' τις Γραφές

Εκείνον που αιώνια

προορίζεται να κουβαλά

τον Σταυρό του

και πότε δε φτάνει

στον Γολγοθά,

Εκείνον που συνήθισε

να τον σκίζουν

τ' αγκαθιά,

να τον διαπερνούν

του πλήθους οι ταπεινώσεις

που θεός κανείς

τέρμα δεν έβαλε

στο μαρτύριό του.

Πατριδογνωσία

Το αίμα 
δε στεγνώνει
στη χώρα μου.
Το σκουπίζουν
το μπαζώνουν
το πατάνε
μα εκείνο
ποτάμι κόκκινο κυλά
λεκές αιώνιος
περονιάζει
τα ρούχα 
το στρώμα 
που κοιμάμαι.
Δε φεύγει πότε.

Η τέφρα
δεν ξεχνιέται 
στη χώρα μου.
Σύνθημα οργής
στα χείλη του παιδιού
που έμεινε πίσω
σκεπάζει τις ελπίδες,
τις ανέσεις, 
τις δουλειές μας.
Δε φεύγει πότε.

Αίμα και τέφρα
η χώρα μου
καθώς μ' αγριοκοιτά
στέκω με κομμένη ανάσα,
χέρι δε βρίσκω

να πιαστώ.

Το δίκιο 
στη χώρα μου
δε στεριώνει.

Απ' το νοσοκομείο

Καθώς αποστήθιζε
Το τραγούδι του Νεκρού Αδελφού
πριν την στερνή χημειοθεραπεία
κι ενώ η γλώσσα πήγαινε ροδάνι
μπρος στον μαθητευόμενο γιατρό

που άναυδος κοιτούσε

γραπτό της ήταν να κολλήσει
στην προτελευταία στροφή
και τηλεφώνησε 

να της το θυμίσω

απ' τα σχολικά Κείμενα.

Άρχισα να διαβάζω
και πήρε ν’ αγαλλιάζει.
Αν ένιωσε πως βούρκωσα
πως η φωνή έτρεμε
στον στίχο: «Έχω καιρό π' αρρώστησα /
και πέσαν τα μαλλιά μου»,
δε θα μάθω ποτέ.

Ψυχοσάββατο

Σκαγιασμένες τσίχλες
με κυνηγού λαλιά
από τα ύψη κρένουν
των πεθαμένων τις βουλές.
Η μοίρα στο πρεβάζι
σε σκιάζει καθώς φτυαρίζεις
ν’ αλαφροπατήσεις στο χώμα
που γλυκά τους κοιμίζει.


Στην πλάση της απαντοχής
μένεις να τραγουδήσεις
τα βιαστικά πέρσι
που φέτος δεν έγιναν.

[άτιτλο]

Κείνοι το παίζουν αγνοί 

για να κρύψουν τη βρόμα τους

κραδαίνουν ρόπαλο την αρετή

αδιάκοπα κουνούν

το χέρι σαν μαέστροι

ποζάρουν χαμογελώντας

ανάμεσα στα πλήθη

μα φίλο δεν έχουν καρδιακό

μας κόβουν μας ζυγίζουν

στην πιάτσα μας πουλούν

θα προδίδαν αδέρφια, γονείς

όσο η τσέπη γεμίζει

ας δείχνουν προσήλωση 

στους τύπους, τις γραφές 

πατρίδα, πίστη, σύντροφο θ' άλλαζαν

καθώς αλλάζουν πουκάμισο

Κείνοι ντυθήκαν αγνοί...

Βιασύνη

Έδινα την εντύπωση πως βιαζόμουν
πως είχα κάποιον μυστικό προορισμό
μα εγώ ποτέ δεν έμαθα

για πού τραβώ 

και χωρίς να το καταλάβω
με προσπερνούσαν διαβάτες
που κίνησαν ώρες μετά

κι έμεινα για πάντα

γαντζωμένος εδώ. 

Αγωνία

Θα 'ναι Κυριακή 

και θα παίζουμε

εκτός έδρας.

Έξαφνα ο εκφωνητής
από ένα κλουβί
στην επαρχία
θα διακόπτει τη ροή.
Το βάλαμε, το φάγαμε,
κανένας δε θα ξέρει.

[άτιτλο]

Εκείνοι τσιμπολόγησαν
τις αλήθειες σου
σε δείπνο Λωτοφάγων
κι έμειναν εκεί. 
Εγώ χωρίς τα ψεύτικα 
δεν κάνω βήμα
κι ας κρύβει το δισάκι 
μουχλιασμένο ψωμί 
ας στάζει νερό
αμίλητο η στέρνα.

Γενιά χαμένη

Θα τραγουδήσουμε το δίκιο
τον ήλιο θα τραβήξουμε
δύο σπιθαμές πιο κοντά.
Προσμένοντας την άνοιξη
Θα σύρουμε τον χορό,
σφιχτά στο χέρι
θα κρατήσουμε το ποτήρι
και μι’ αυγή
μ’ αόρατα πυρά
θα σκοτωθούμε.

Εξέγερση

Μέσα απ’ τα μάτια σου
βλέπω τα δόκανα των εχθρών.
Ψηλαφώντας το κορμί σου
ανακτώ τα ιδανικά
που ασύδοτα, δίχως έλεος,
βγάζουν στο παζάρι.
Κάτω απ’ τις μπότες σου
βρίσκω τα μαγαζάκια τους σπασμένα,
ματωμένα τα ούλα τους
και δε λυπάμαι...

Πολλοί ομνύουν 
στο κόκκινο της φωτιάς
και καλύτερο φόντο 
για τις ασφυκτικές πόλεις,
τις φουσκωμένες τσέπες τους
δε θα ‘βρεθεί.

Μα εγώ το έμαθα
και σ’ αυτή τη φάση
δε θέλω να ξεμάθω: 
η επόμενη εξέγερση

θ' αντλεί φως
απ’ το πράσινο
των ματιών σου.

Τύψεις

Καθώς υγρασία
σε περονιάζει,
η ίδια αξύριστη όψη
βρίσκει τη δύναμη
και τρυπώνοντας κρυφά
απ’ τις χαραμάδες
απιθώνει στα βλέφαρα
— ορθάνοιχτα πια —
τ’ όνειρο που λάσπωσε.
«Πώς κατάντησες έτσι;»,
μονολογεί. «Δίχως υπεκφυγές,
λέγε τώρα πώς κατάντησες έτσι»
κι ενώ καταδικασμένος ερήμην
έχεις αποδεχτεί την κάθειρξη
χωρίς να προβάλεις
την παραμικρή υπεράσπιση,
ενώπιόν σου στέκει πάλι
ο σκληρότερος δικαστής.