Θυσία

Απ’ το μπαλκόνι κοιτώ

το πριονισμένο κεφάλι μου

να σκάει στη γη.

Σκελετωμένα παιδιά

το κλωτσούν

— στην αλάνα —

η μάνα φωνάζει

με κουταλάκι σούπας

τα ταΐζει

μελάνι σουπιάς.

Η τρελή της γειτονιάς 

κόβει την γλώσσα μου

«υπάρχουν», λέει,

«σώματα δίχως φωνή».

Έξαφνα η πληγή κλείνει

απ’ τον λαιμό μου

ξεχύνονται σμήνη μέλισσες.