Απ' το νοσοκομείο

Καθώς αποστήθιζε
«Το τραγούδι του Νεκρού Αδελφού» 
πριν την στερνή χημειοθεραπεία
κι ενώ η γλώσσα πήγαινε ροδάνι
μπρος στον μαθητευόμενο γιατρό

που άναυδος έπαιρνε

θέση στο μυστήριο

γραπτό της ήταν να κολλήσει
στην προτελευταία στροφή
και τηλεφώνησε 

να της το θυμίσω

απ' τα σχολικά Κείμενα.

Άρχισα να διαβάζω
και πήρε ν’ αγαλλιάζει.
Αν ένιωσε πως βούρκωσα
πως η φωνή έτρεμε
στον στίχο: «Έχω καιρό π' αρρώστησα /
και πέσαν τα μαλλιά μου»
δε θα μάθω ποτέ.