On the rocks

Παγωμένα φεγγάρια
λιώναν κάθε βράδυ
στο ποτήρι μας.
Χαμένοι στη μέθη
γρήγορα ξεχάσαμε
τι σημαίνει «ήλιος».

Αναπτήρας

Αύρα αποκαλόκαιρου
κι ώρες ατέλειωτες
να ξημερώνω στο μπαλκόνι.

Το βλέμμα καθηλωμένο
στο γκρίζο μπετόν,
κλεψύδρα η σκέψη
δεν αδειάζει από σένα.

Τσιγάρο των άστρων
η καρδιά μου ανάβει·
πασχίζω να την κρατήσω
ως την επόμενη πανσέληνο.

Aνέκδοτο

 

Ανέκδοτο μέχρι σήμερα

το έργο του ποιητή.

Ακόμα αναρωτιέμαι

ποιος απαγόρευσε

να γελούν οι ακροατές.

Διατάραξη κενής ησυχίας

Γρατζουνάει την πένα
πάνω στο λευκό χαρτί,
όπως κάποτε έφηβος
μια ξεκούρδιστη κιθάρα.
Τόσες πρόβες
κι ακόμα να βρει
τον ρυθμό της ψυχής του.

Aφιέρωση

Άσε με να σ' αγαπώ μισομεθυσμένη
σ' ένα μπαρ που άργησες,
μια στάλα απ' τα μάτια σου,
ένα δυσεύρετο βιβλίο.
Άσε με να σε ψάχνω
στα σβησμένα μηνύματα,
τα «Πιστεύω» του Χατζιδάκι,
κάτω απ' τις περισπωμένες
της ποίησης του Μεσοπολέμου.
Άσε με να ρωτώ τι ξέρουν
για σένα τ' αερικά
οι βράχοι του Ταΰγετου,
οι νότες του Λούντβιχ,
να σηκώνω τα σπόλια
μιας πρωτεύουσας λασπωμένης
για να σε κοιμίσω σε σπηλιά μυστική,
να λούζω με ροδόνερο τα μαλλιά σου,
να σβήνω φόβους με κόκκινο μελάνι.
Άσε με να γυρεύω στη Μητέρα Φύση
ξεχασμένα σου στίγματα, φυτεύοντας
εκεί που ξαπόστασες αγριομέντα,
να πλέκω στεφάνι με πικροδάφνες,
έξω από γκρεμισμένο ρημοκλήσι.
Να φαντάζομαι πως επικοινωνούν
με το φύσημα του ανέμου τ' αγάλματα,
να δίνω αξία στα πεσμένα φύλλα,
καθώς θυμάμαι το μαύρο σου φόρεμα
κι ας μη σε είδα ποτέ.
Άσε με να σε κρατώ
μέσα μου σαν φυλαχτό.

Τους ακούω και γελώ

Φοβούνται τον καύσωνα
κι εκείνοι που δεν αγάπησαν·
κάθε αυγουστιάτικη αιθρία
τους ακούω και γελώ.
Πώς να συγκριθούν με μένα
που συνήθισα να σκαρφαλώνω
σκαλί-σκαλί τον Έρωτά,
να καταπίνω γουλιά-γουλιά
τους χυμούς της λαύρας
ένα με το ζεστό κορμί σου;

Παρέλαση

Με λοφία και σιρίτια,
τύμπανα και παράτες
μετά από κάθε θρίαμβο
-προσχεδιασμένο ή όχι-
παρελαύνετε καμαρωτοί
κάτω από λαμπρές αψίδες
και δεν ρίχνετε ούτε μάτια
σ΄ εμάς τους ταπεινωμένους
που ολόκληρη τη ζήση
δένουμε τα κουρέλια μας
και τρεκλίζοντας περνάμε
από καυδιανά δίκρανα.

Παροιμία

Άλλες οι αντοχές του πώλου
κι άλλες του ονειροπόλου.

Καύμα του Ιούλη

Μεσημέρι Σαββάτου,

γυρνώντας βιαστικά

στο άδειο σπιτικό

απλώνουν στο σκοινί

τις ίδιες ιδρωμένες μπλούζες. 

Ύστερα ένα ρολό που τρίζει.

Ξημερώματα Κυριακής

γυρνώντας αθόρυβα 

στο πλευρό τους,

αφήνουν να λιώνει σιγά - σιγά

η ιδρωμένη τους καρδιά. 

Ύστερα μια ζωή που τρίζει.