Η κατάρα της Δήμητρας

Θλιβομαι, ντρέπομαι, εκνευρίζομαι,

κρατιέμαι μην ξεφύγω.
Ελπίδες δεν έχω πια.

Ανοήτος δεν είμαι. 
Δεν θα ξεφύγουμε απ΄ το μαύρο.
Δεν θα λογαριαστούμε ποτέ
με τους φαύλους που κάθε χρόνο
μας βυθίζουν στο μαύρο.
Δίχως άνοιξη πια. Δίχως καλοκαίρι.
Μια απροσδιόριστη εποχή στην Κόλαση.
Μια ασταμάτητη οθόνη στραμμένη στον εφιάλτη.
Κατάρα της Δήμητρας;
Απουσία της Περσεφόνης;
Δεν ξέρω γιατί μας σέρνει
μαζί της αυτή η πλάση.
Γιατί φυτρώνουμε σαν ζιζάνια;
Κρύψε μας τον ήλιο,
τεφρέ ουρανέ της Καλαμάτας.
Γεμάτε καπνό ουρανέ της Καλαμάτας,
κρύψε μας το φεγγάρι.