Τις ώρες της ζέστης
ξεφυλλίζω το κορμί σου,
κάθε που αντηχεί το κόκκινο
ξεχνιέμαι στο κρυφτό σου
σε ψηλαφώ καθώς λουσμένη απορίες
Εσύ, οι γλώσσες που δεν έμαθα,
Ποίηση, Πλαστουργία,
Τραγούδι των Σειρήνων,
οι βράχοι σε τρέμουν σαν θεά.
Στερνός Αργοναύτης του μύθου
προσμένω μια και μόνη ανάδυση
στη Γη των Αιθιόπων
με δύο κομμάτια ύφασμα
το σώμα σου, το σώμα σου,
το σώμα σου ως το τέλος…
Γεννήθηκες στον μυχό,
ποτέ δεν σ’ αντίκρισα
κι ας το χαράζω στη γραφή,
αρμυρίκια πάνω απ’ το δάκρυ
νάματα θλίψης τραντάγματα,
στην άμμο θα κυλίσεις ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου