Ξεφεύγουν απ’ το σήμα
οι πρόωρα χαμένες ποιήτριες
καβαλούν κατάσπρο άτι
στον άνεμο στήνουν δόκανα
βρίσκουν πάλι το λευκό τους φουστάνι.
Παίζοντας κρυφτό στους αιθέρες
τινάζουν ύφασμα μεταξωτό
τις σβηστές όλο άνθη καρδιές τους
για ν’ ασημώσουν τη Σελήνη
μας λούζουν φως σαν άστρα
κάθε δείλι στέκουν πάνω
απ’ το κάστρο ή την προκυμαία.
Απλώνοντας σφουγγάρια μνήμης
μαζεύουν αχείμαστους ποταμούς
με ήλιους ντύνουν χέρσα τοπία
της γενέθλιας γης που αγκάλιασαν.
Ποτισμένες νάματα αθανασίας
πέρα από αρχή και τέλος
αθέατες κραδαίνουν το δόρυ
στην ισόβια μάχη μας με τη φθορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου