Πλην ενός

Προσδιορισμός της εξαίρεσης.

Δεν συμμετέχει στην παρέλαση

των κατά συνθήκην ουσιαστικών.

Μετανεωτερικός Λακεδαιμόνιος.

Άλαλη γι’ αυτόν η Κοινή.

Δεν πείθεται από Πανελλήνιες Ιδέες.

 Συρία, Εκβάτανα, Βακτριανή

στον χάρτη του δεν βρίσκει.

Εμπρόθετος της απομάκρυνσης.

Καμωμένος από αρνητική πρόθεση
πορεύεται σχεδόν ασύντακτος
δίχως των φόρτο επιθέτων. 
Εμμένοντας στην αφαίρεση
τώρα που γίναν φάλαγγα τα συν
παρεκκλίνει της νικηφόρας πορείας.
Αθέατος θα διαβεί την κόκκινη γράμμη.

Προδοσία

Ορκίστηκα να μη γράψω

κανένα ποίημα για τη βροχή.

Τόσο εύκολα μπορεί κανείς

την ίδια του την όψη να προδώσει.

Ελατήρια

Βυθισμένοι στις υπομνήσεις,

επαναλαμβάνουμε τα χθεσινά

φθαρμένες σελίδες ανοιγοκλείνουν

-κάνουμε πως τάχα γράφουμε-

μηδενικά χαράσσουμε βιαστικά.



Τεντωμένα ελατήρια της ανίας

νιώθουμε · πλησιάζει το ταβάνι,

θέληση θεού δεν μας βαστά.

Στην οθόνη  ονείρατα παιδικά·

η πόρτα έξαφνα ανοίγει.



Εξερευνητές μύχιας λήθης

ξεγλιστράμε απ' το λυκόφως

της ακοίμητης ρευστότητας.

Λιμάνι ζητάμε να μας πάρει

πέρα, μακριά στην άγνοια.

Των αθέατων αδερφών

Πως ν’ αποκρούσω τον ύπνο

που μου στερεί τα δύο μάτια σου

για μια τόση- δα στιγμή;





Ο αδερφός του παίρνει φόρα

και πάνοπλος σιγά-σιγά ξεριζώνει

τις ευγενέστερες ψυχές.































Εικόνα: Ο θεός Ύπνος με τον δίδυμο αδερφό του, θεό Θάνατο.

Ρουτίνα

Σε καρυωτατικό ηχόχρωμα



Με πλούσιες ιδέες θα κτίσω

ανάστημα λόγιου περίσσιο.

Πτυχία στον τοίχο κορνίζα,

 μονίμως το πνεύμα στην πρίζα.

Η νέα κριτική προς δημοσίευση,

κάθε στίχος μια κοινοποίηση.

Θρυλείται πως τελευταία

μετράνε και κάποιον Κωστέα!

Απ' τα bookstores με κέφι λίαν πρωίαν

θα παραλαμβάνω την παραγγελία,

12 νταν μες στο καφέ  θ' αρθρώνω

φράσεις κενές με γλαφυρό τόνο.

Προσμένοντας να σουρουπώσει

Μαυσωλείο θα κτίζω στη γνώση.

Στα γραπτά θα σημειώνω το κόμμα

μα ακόμα θα γυρεύω το χρώμα,

θα γυρεύω διορθώνοντας λάθη

μα εκείνο πετάει. Εχάθη.

Ψέμα

Δεν έχω κάτι να σας πω.

Είναι ψέμα. Εφιάλτης

τάραξε τον ύπνο σας .

Μην περιμένετε από μένα

ν΄ ακούσετε τι και πως.

Ποτέ δεν το πίστεψα.

Είμαι πολύ μικρός,

δεν έχω μάθει κατάματα,

την αλήθεια ν’ ατενίζω.

Φυτολόγιο

Ο βοριάς τα δέντρα γκρεμίζει

κι εσύ με σκισμένο πανωφόρι

πλανιέσαι σε αχανείς κήπους

γυρεύοντας κλωνάρι δυόσμου.

Βρίσκεις πάλλευκο γιασεμί,

αγγίζεις τη μυστική παπαρούνα,

τοποθετείς προσεκτικά το τσουβάλι

κρύο στην ψυχή σου δεν περνά.

Πίνακας: Jean-Baptiste-Camille Corot (1796-1875) «The Gust of Wind», c.1865-70.

Σκηνικά απόδρασης

Πίσω από κάγκελα ταράτσας

εκτίει ποινή ‧ κάποτε με γητειές

γλυκά τον αμαξηλάτη κοίμισε,

για να τυλιχθεί μια χουφτά ασήμι .

Άτεγκτος, της δικαιοσύνης ήλιος

εμπνέει καθεστώτα τυφλώνοντας

με το πρώτο κοίταγμα τον αντάρτη.

Φυλακισμένη σελήνη‧ όμως σκόρπιες

ως τ’ απέναντι προσκέφαλο νιφάδες

υποβάλλουν σκηνικα απόδρασης .

Πίνακας: «Papilla Estelar» της Remedios Varo (1908-1963)

Άρνηση

Μην με καλείτε στο βήμα.

Θέση δεν έχω καμιά.

Με δυσκολία ψέλλιζα

πριν στραφώ στο πλήθος,

τώρα με γλώσσα ρέουσα

κατευνάζω τ’ αναπάντητο.

Ακόμα δεν ξέρω …

Δεν θέλω στο βήμα, κρατήστε

τόπο ανάμεσα στα παιδιά.

Έτσι που  αθέατος θα χαθώ

στο βάθος της αίθουσας

σπαράγματα ήχων θ’  απλώσουν

σκόρπιες πινελιές στη σιωπή

να ξαναφέρουν όσα πόθησα.

Προσμονή

Προσμένεις άσβεστο φιλί
του λυτρωμού λημέρι,

βλαστός μέσα στην καταχνιά,
και η χειμωνιά θεριεύει.

Κάποτε καθρεφτίστηκαν
δυο μάτια μα σβηστήκαν.
Στα βιαστικά προσπέρασαν
όσοι δεν σ’ εννοήσαν.

Πού να ‘ξεραν γιατί πονείς;
Νομίζουν χρόνο χάνεις.
Αχ, την ανάσα που ποθείς
σ’ αβέβαια χείλη θα βρεις…

Ψιχίο

Ένα και μόνο ψιχουλάκι

απ' το καρβέλι του Θεόφιλου

πάνω στο φουρνιστήρι

φτάνει για να δώσει πνοή

στη μαρμάρινη κόρη του Χαλεπά.

Άτιτλο 14/08/2018

Δεν με συντρίβει θλίψη καμιά

ολέθρος δεν με τρομάζει.

Μέσα σ΄  ουράνια αγκαλιά

πορεύομαι στο Άφθαστο.

Κτισμένος σ΄ όνειρο φευγαλέο

ανάσα  ψάχνω στη σχισμή

κι εγείρομαι βαστώντας ασπίδα,

 Άχρονη μαθητεία Αγάπης.

Τελείως άλλος μα πάντα εγώ
στρέφω το βλέμμα στη μοίρα...

Στιχούργημα σατιρικής οίαν ενέπνευσεν Σουρής

Ποτέ δεν πίστεψα στη μεταφυσική
Αλί! τη μελέτη έπαψε μια φωνή νευρική,
άπνου με άφησε ο ποιητής Σουρής.
Άτιμη μοίρα πόσο βάναυσα τιμωρείς...

-Άργησεν η απάντησις από το υπερπέραν,
μα η οργή μου θέριεψε τη σήμερον ημέραν.
Τη σκέψη σου παρέλυσε ασύγγνωστος η άτις;
Άνευ αιτίας, ιταμώς τον ύπνον μου ταράττεις.
Ο Φασουλής εμίσησεν την υστεροφημίαν
όμως εσύ κενόδοξε ρέπεις εις αλχημείαν !
Κωστέα δεν εννόησες ανάπαυσις τι έστι
πνεύμα εκ Χίου εύθυμον εν τω  Πα.Πελ. μετέστη.
Την εργασίαν έκρινεν αρτίαν ο Ανδρειωμένος
την πύλη τούτη σαν διαβείς θα  βιώσεις άγριο μένος.
Προσωρινά απαλλάσσεσαι . Όμως από τον Άδη
εκατομμύρια φάσκελα λαμβάνεις πρωί- βράδυ…

Αφαίρεση

Δεν θα σε σώσει το χαρτί

αν δεν  φράξεις τ’ αυτιά σου,

αν δεν νιώσεις στο πετσί

πόσο κίνδυνο κρύβουν τα συν

που πασχίζεις να μαζέψεις.

Εθίσου στην αφαίρεση, ατένισε το μηδέν.

Δίχως εγκαρτέρηση καμιά

βύθισε βαθιά το μελάνι στο αίμα,

ειδάλλως δεν έχει δρόμο να διαβείς.

fuga

Όσα δεν είπαμε σαν στοίβα

στο χώμα τουβλάκια μπερδεμένα.

Σε τάξη κοπιάζουμε να μπουν,

λέξεις ανέπαφες απ’ τον χρόνο

να πλάσουν γερό οικοδόμημα.

Θεριεύουν οι άνεμοι , τις σκορπίζουν

ποια χέρια να τις συγκρατήσουν;

Στέκουν  ημιτελή τα τείχη,

έξαφνα φτεροκόπησαν τα πουλιά.
 Δεν βρέθηκε στην πύλη ίσκιος

να μας προϋπαντήσει γλυκά.

Αναπόληση

Μνήμη κούρσα στο Άμστερνταμ
ράψε ξανά τις φόρμες που τρύπησα,
ψάξε για λασπωμένα αθλητικά.
Ας ντύθηκε τσιμέντο η αλάνα
κλωτσάω άγαρμπα το τόπι.
Ώρα να δέσω ξανά στο λαιμό
το πρώτο πράσινο φουλάρι των 6 χρόνων
ενώ με τραβολογούσαν να γίνω «γαύρος»,
να φορέσω τη φανέλα του Λυμπερόπουλου
-μου κάνει ακόμα-, να βρω αφίσα Mποντιρόγκα
να πανηγυρίσω έξι ευρωλίγκες, ένα Euro,
να περιμένω το 181ο γκολ του Βαζέχα,
να κολλώ χαρτάκια στο album της Panini,
να λείπει ο Ντελ Πιέρο, ο Ραούλ, ο Νέντβεντ…
να πιάνω δέκα στο Προ-Πο, από τότε γκαντέμης…
Στη διαπασών συνθήματα για τον «Μανόλη»
 τις Κυριακές στο γήπεδο «το πιο καλό
ναρκωτικό φυτρώνει στον Ταΰγετο...»
ας χάσουμε την άνοδο δεν πειράζει,
ας παλεύουμε να σώσουμε την κατηγορία,
εγώ καθόλου δεν χαμπαριάζω…
Παιδί θα γίνω, φάπες να ρίχνω στον μπροστινό,
να τάζω γάμο στις συμμαθήτριες,
να πασχίζει να με κάνει άνθρωπο ο Υψηλάντης...
Γύρνα με πίσω στα θρανία μνήμη
-2 ώρες Γλώσσα, Μαθηματικά, Μελέτη -
να κλαίω στέψεις κλεμμένες
ή το σουτ του Βλάοβιτς στο Camp Nou
σκοτούρες άλλες να μην έχω…

Ύστατος χορός

Όχι δεν αλλάζω σελίδα

δεν αποδέχομαι το τέλος.

Μέσα μου πάλλεσαι αέρινη

σ’ αργόσυρτο ,λυπητερό σκοπό,

αντάμα θέριεψε ο γιαλός.

Δεν αποδέχομαι το τέλος

ξεχνώ τα λόγια, χάνω τα βήματα,

μακραίνουν τα νησιά μας.

 Πώς να χαράξω νέα αρχή ;

06. 08.2018

Πορεία ζωής

Γεννημένος στο Παρίσι, την Αλεξάνδρεια, την Βραΐλα, το Ναύπλιο πριν 92 χρόνια. Πρόσφυγας ετών 22 από τη Σμύρνη, σαλός στη Λέσβο , κατάδικος στο Τολέδο, πότης στην Κέρκυρα, γέρος διωγμένος από το καθεστώς των Αθηνών. Πάντοτε νεκρός στην Πρέβεζα ή τα κύματα του Δουνάβεως. Θαμμένος σε ξένη γη.

Kλεψύδρα

Ο αρχαίος μετρητής του χρόνου
κύλησε πριν στεριώσει η λογική.
Η ανεξάντλητη του κύματος ροή
άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της.

Δημώδες

Μνήμη γεμάτη αρώματα
πλεγμένη από αγκάθια,
σβηστήκανε τα χρώματα ,
κουράστηκαν τα μάτια.

Στείλε ξανά σκιρτήματα
για να γραφούν ποιήματα
που ενώνουν τα κομμάτια
κι ας μας δονούν τα πάθια.

Τετράστιχο

Πληγωμένος από ψυχρή λογική

της άγνοιας πέρνω το στρατί

παρθενικό της Άρνης κλάμα

ραίνοντας τα χαμένα σπάργανα. 

Στον Γ.Ο.

Ανέπαφη η γραφίδα σου

ξεπέρασε κύματα και πειρασμούς

για να βρει απάνεμη στεριά

κι η συγχυσμένη σκέψη μου

που απλότητα δεν νιώθει,

κολλά στο εξώφυλλο που έφθειρε

μια βρεγμένη πετσέτα θαλάσσης .

Άκοπη σελίδα

Λησμονημένα μάτια
πάλλονται βαθιά
-σώψυχος χαρτοκόπτης-

το θέρος  που άντλησα χρόνο

για τον άκοπο τόμο του Καρούζου. 

Το τέλος της ιστορίας

Αδέσποτες σφαίρες στη Γρανάδα

διαπερνούν ανεύρετο κορμί.

Ιστοί ιδέας του Σαντιάγο

ξεβράζονται μολυσμένοι .

Άγη στάχτινων γόνων.

Διανυκτερεύσεις αργυραμοιβών

αγοραία η μικρή μας φλούδα.

Eλευθέρα περιφορά δεσμωτών

-στη διαπασών συνθήματα ! -

Οι αστοί τρομάξανε; Σιγά να μην.

Βερολίνο ‘89, Μάαστριχτ ’92.

Κρανοφόρα ιδανικά εκ δυσμών.

Λευκές σελίδες προς εξέταση. 

Eυθεία γραμμή εις άπειρον…

φυσιολογικά τα αίτια της εκδημίας.

Οι δικοί μου φίλοι

Στα βάραθρα της σκέψης κρυφτήκαν

να σβήσουν όσα φανταχτερά έγραψαν

σ’ αναπάντητες αιτήσεις εργασίας.

Βυθίζονται σε λέξεις εξόριστες,

οι κραυγές τους παυσίλυπες πανοπλίες.

Καταδικάστηκαν να μεγαλώσουν απότομα

μα κάπου μέσα μου τους κρατώ παιδιά.

Σκαρφαλώνοντας αόρατους τοίχους,
τραυματίζουν ασβεστωμένες ηθικές.

Τα χέρια τους δεν πετρώνουν,

Μέδουσα του φόβου, σ’ αψηφούν!  

Αλλήθωροι ενώπιον των διδαχών

που πρώτο πιάτο τους σερβίρατε

γεμίζουν τα σωθικά τους κουμπιά,

τάχα πως καλύπτουν χάσματα μαραμένα.

Παρότι νέοι στενάζουν και πενθοφορούν,

ξέρουν πως μισείτε το μαύρο. 

Ποτισμένοι απόσταγμα ανθέων δαιμονικών

βρίσκουν στης ψυχής τη χώρα τον Σολωμό,

κατώχροι παίρνουν τον ύπνο τους

σε παπαδιαμαντικές παρεκβάσεις.

Οι δικοί μου φίλοι συνήθισαν τους  σεισμούς

Εσείς τρέμετε των κινητών τις δονήσεις.

 Corneliu Baba (1906-1997) The Fear (Homage to Francisco Goya)

Αλυκή

Το αλάτι που κέντησε στη σάρκα

ο καρπός ενός όλο αίματα  ουρανού

μ’  έσυρε  ανάσα χυμένη στο μυχό

ν’  αφουγκράζομαι πληγή παρθενική .

Έξαφνα αντιφεγγίσματα αυγής

ξεριζώνοντας τα δύσκαμπτα μέλη

πέρα στα χάσματα του κύματος

σήμαναν σε γυναίκα ποιήσεως αρχή.