Η σάρκα μου

Στα εμπόδια σκοντάφτω,
ματώνω με τ' αγγίγματα
βουλιάζω στα βαθιά.
Στ' απλά, τα καθημερινά
η σάρκα ετούτη με προδίδει.
Μα όσο κι αν τη μισώ,
όσο κι αν λέω να την ξεφορτωθώ,
να την αλλάξω με μια πιο γερή,
γιατί με το ζόρι με βαστά πίσω,
άλλo κορμί δεν έχει για μένα,
σάρκα καινούργια δε βρίσκω.

Στην επιφάνεια

Σε φώναξα να με γρατζουνίσεις
κατάσαρκα με τα νύχια
κι εσύ με την παλάμη
μου ισιώνεις το πουκάμισο.

Αναβολή

Πέρασε η ώρα
κι είμαστε ανέτοιμοι,
ανέτοιμοι ξανά,
- σαν να μην ξέραμε
σαν να μην μπορούμε -.
Στο πλήθος διαμαρτυρίες,
αναβολή δε δίνεται.

Οκτώ και δέκα ξεκινάμε,
τ' αργότερο οκτώ και τέταρτο.

Playlist

Γέρνεις προς το τραπέζι,

απ' το ξεχασμένο ραδιόφωνο

αντηχούν γνωστοί σκοποί.

Αλλάζεις σταθμό...

παράσιτα.

Τραβάς προς την πόρτα,

απ' την ξεχασμένη σου καρδιά

στη διαπασών θλίψη,

ίδια μ' εκείνη που πέρασε

την άλλη που θα 'ρθει.

Άραγε αλλάζεις ζωή;

Έτσι ανορθόγραφα

«Δε φοβάμαι για σένα,
νοιάζΩμαι», μου γράφει

κι έτσι ανορθόγραφα

επισκιάζει τις σοφιστείες

εκείνων που σκότωσαν

τις ώρες τους διορθώνοντας

μ' ένα κόκκινο στυλό,

εκείνων που καμώνονται

πως έμαθαν ορθογραφία.

Ο άλλος του εαυτός

Τώρα πια μιλάει χαμηλόφωνα
— κάθε μέρα και πιο σιγά.

Φαίνεται πως ωρίμασε,

ανέχεται τις αστοχίες του· 

καθώς γαληνεύει

δεν τον ενοχλεί.

Τόσα πέρασαν.

Ίσως και να κατάλαβε

πως δεν τον ακούει πια.

Χορός

Κοιτώντας τον χορό της

κάτω από τα δένδρα,

της έταξα έναν κήπο

κι ας μου μηνούσε

τ’ αηδόνι που φώλιαζε

στον κόρφο της

πως ήταν από σύννεφο

κι ας μου δείχναν τ’ άστρα

που σμίγαν στην αγκάλη της

πως όλη η πλάση ήταν δική της.

Κέρασμα

Αδειάζουμε

σαν κρασοπότηρα.

Με φόρα μας τσουγκρίζουν,

σπασμένα κομμάτια

πέφτουν στη γη.

Δε μας ξανακολλούν.

Θα κριθούμε

για τα ξερά χείλη

που ευφράνθηκαν,

τα τσακισμένα βλέφαρα

που σφαλίσαν ξέγνοιαστα.

Έκθαμβοι

Κανείς δεν υπολογίζει
τον ιδρώτα που κύλησε,

τις στάσεις στα σκαλοπάτια

που κάθε χρόνο

πολλαπλασιάζονται.

Όλοι κοιτάζουν έκθαμβοι

τ' αυγουστιάτικο φεγγάρι.

Σταυροπόδι

Καθόταν σταυροπόδι

και το βλέμμα μου καρφώθηκε

στα μαυρισμένα μπούτια της.

Θε μου, πόσα

είχα να πάρω από αυτή;

και πόσα λίγα θα της έδινα;

Ευγενικά χαιρέτησα

και προσπέρασα.

Θράσος

Χτύπησες την πόρτα μου

για ίσκιο βαστώντας 

ένα καταπράσινο

τσαμπί σταφύλι.

Σου πρόσφερα

ένα ποτήρι στάχτη

και γέλασα.

Τώρα, για μια στάλα νερό,

απλώνω στους ξένους

το χέρι που σ’ άγγιζε,

στα σκουπίδια ψάχνω 

την κομμένη μου ανάσα.

Άνω τελεία

Τέλος γι' απόψε.

Αύριο θα σου γράψω τα ίδια,

τα ίδια απ' την αρχή

και θα ελπίζω,

μαζί σου θα ελπίζω.

Σαν ποτέ 

να μην υπήρξε 

κάτι διαφορετικό.

Παρηγοριά

Είπαν πως χάθηκα

μα θα ξαναπεράσω.

Θα 'ναι Ιούλιος

- όπως τότε -

και πλάι στην καγκελόπορτα

θα καταβρέχεσαι με το λάστιχο.

Αγιωργίτικο (2023)

Της υπάρξεως ουίσκι
ως άλλος αετός
στάλα-στάλα
κι αχόρταγα
στα σωθικά μου.
Πώς θα ξεμεθύσω;
Ψιθυρίζει ο εορτάζων:
«χορεύοντας».

Πέτρα, Ψαλίδι, Χαρτί

Αόρατα νήματα μας ενώνουν,
αόρατα τείχη μας χωρίζουν.

Φτάνει ένα ψαλίδι
ή βαστώντας την πένα

πτυοσκάπανο

ως τον αιώνα τον απάντα

θα ξενυχτίσω

ψάχνοντας για θεμέλια;

Δημιουργική γραφή

Κανένα ποίημα δε διορθώθηκε

με συμβουλές ειδικών.

Καμία καρδιά δε λειτούργησε
με ξένο χτύπο.

Πανσέληνος

Όλοι σφαλίσαν τα μάτια τους κι εκείνη στο περβάζι· στο πλάι αφήνει τα μαλλιά τ΄ αστέρια να κυλήσουν, καθώς η πανσέληνος από ασήμι πιο λαμπρή πιο αδιαπέραστη από διαμάντι σκεπάζει το τσιμέντο.

Τέχνη

Με κέρινα φτερά

— έτοιμα να λιώσουν —

πορευτήκαμε

 σε ξένους ουρανούς.

Πριν τη συντριβή

ας μας επιτραπεί

να καυχηθούμε

πως γίναμε πουλιά

πως μείναμε 

έστω για λίγο

από τα φίδια ανέπαφοι.

Eξάτμιση

Η θάλασσα μένει θάλασσα

αν της κλέψεις αλάτι και νερό.

Εσύ λες πως τη δαμάζεις

μα χάνοντας μια στάλα

εξατμίζεσαι.

Στη Ναυαρίνου

Τη συνάντησα στη Ναυαρίνου.

Έξι χρόνια μετά κατέβηκε

να βρέξει τα πόδια της. 

«Να κόψεις το ποτό» είπε

και για μια νύφη απ’ το χωριό.

«Θυμάσαι καλά»... ψιθύρισα.

«Αχ, καημένε Κωστέα» απάντησε

«τα νιάτα σου σπατάλησες στα βιβλία.

Ακόμα να καταλάβεις

πως οι νεκροί δε λησμονούν».

Το άρωμα

Πόσο δύναμή κρύβει τ΄ άρωμα,
που τυχαία ― χρόνια μετά ―
ξεχύθηκε απ’ το κορμί της.

Ενώ ένιωθε δεσμευμένος
σ΄ ένα ξερό δειλινό

'κείνο τον ταξίδευε

στα περασμένα.

Η περί του «Καλού» αυταπάτη

1)  Το «Καλό» υπάρχει και είναι καλά εδραιωμένο. Δεν απειλείται απ' το κιτς, το εύπεπτο, το σκυλάδικο. Να μην ξεχάσουμε και το χαρυβδαδικό, ήτοι  την ψευδοκουλτούρα και τις παρεούλες των κατ' επίφασιν «αυθεντιών», που κομπάζουν και ομφαλοσκοπούν μακριά απ' το κοινωνικό γίγνεσθαι. Λόγω της σταθερότητάς του, το «Καλό» δε χρήζει υπερασπίσεως. «Υπερασπίζομαι την Τέχνη» είχε ισχυριστεί κάποτε κάποιος. Από ποιον κι από τι δεν ήξερε ή τουλάχιστον δε μ' έπεισε πως ήξερε. Από κοντά κι οι διάφοροι αυτόκλητοι υπερασπιστές της γλυπτικής, της ζωγραφικής, της συγγραφής, που τζάμπα χύνουν μελάνι κι αποκοιμίζουν τα πλήθη σε φωτισμένες αίθουσες. Το  «Καλό» δεν είναι προϊόν του παρελθόντος, όπως ισχυρίζονται οι πάσης φύσεως νοσταλγοί. Δεν είναι κρυμμένο σ' έναν παράδεισο που χάθηκε.  Είναι δίπλα μας, μέσα μας,  και μας περιμένει. Υπερβαίνει χρονικούς και τοπικούς περιορισμούς. 

2) Το Καλό δεν επιβάλλεται. Ενδεχομένως, ωδεία κι εργαστήρια να πλήττουν την Τέχνη, όσο  τα σχολεία ασελγούν στην αληθινή παιδεία, απομακρύνοντας απ' την  ιδεώδη πολιτεία, που ο ποιητής θα αναμετριέται με τη γη κι ο χειρώνακτας θα γράφει ποιήματα.

3) Το «Καλό» δεν προκύπτει φύσει. Δεν κληροδοτείται στους μεταγενέστερους βάσει κάποιας συνθήκης. Δεν αποκτάται με χρήματα. Ανακαλύπτεται με διαρκή αγώνα. Φορέας του «Καλού», μπορεί να είναι  κι η γιαγιά που  μαζεύει  χόρτα  σ' ένα ξεχασμένο χωριό  κι ανακαλεί έναν σκοπό έτοιμο να χαθεί ή το παιδί που χαράσσει τ΄ όνομά του στην άμμο, παρότι βλέπει το κύμα να πλησιάζει. Στον αντίποδα, φορέας του «Κακού» μπορεί να είναι κι ο «σοφός» δάσκαλος, ο διεθνούς φήμης καλλιτέχνης, ή η φιλότεχνη κυρία που συλλέγει πίνακες. 

4) Αν  δε βλέπουμε το «Καλό», είναι γιατί δε θέλουμε να το δούμε. Απλούστατα, δεν το έχουμε ανάγκη.  Δεν εξηγείται αλλιώς η απειροκαλία, η έλλειψη καλαισθησίας. Άλλωστε, το «Κακό» συνέχει το παν. Παρότι οι άπειρες αντανακλάσεις του υπόκεινται πολύ γρήγορα στη φθορά και χάνονται από προσώπου γης χωρίς να μνημειωθούν, εκείνο έχει την μαγική δύναμη να μεταπλάθεται και να πολλαπλασιάζεται, αποπροσανατολίζοντάς μας. Ας μην ξεχνάμε τη βιομηχανία κατασκευής τάσεων και προτύπων και τον ρόλο της σε μια κοινωνία σαν τη σημερινή. Κατά συνέπεια, το «Κακό» κατακτάται εύκολα. 

5) Όταν οι προβολείς σβήσουν, όταν οι όποιες βεβαιότητες και τα «κατά συνθήκη ψεύδη» σκορπίσουν, όταν κληθούμε να κοιτάξουμε το αληθινό μας πρόσωπό στον καθρέφτη, μακριά από τα  παραμορφωτικά γυαλιά, θα εμπεδώσουμε πόσο κίβδηλο είναι το «Κακό». Να είστε σίγουροι πως δε θα προβάλλει καμία αντίσταση κι αυτόχρημα θα σκορπιστεί. Στον αντίποδα, το «Καλό» θα είναι μονόδρομος, για να αντλήσουμε δύναμη. Όσο κι αν κοπτόμεθα για την ανυπαρξία του, είμαι σίγουρος ότι θα βρίσκεται εκεί. Ατενίζοντάς το κατάματα, θα (ανα)νοηματοδοτήσουμε τη ζωή μας και θα χαμογελάσουμε ξανά.

Βλάβη

«Συγγνώμη που σου χάλασα το ποίημα»

ψιθύρισε απ' το διπλανό τραπέζι

καθώς μ' αντίκρισε βυθισμένο στα χαρτιά μου. 

«Έχεις δει κανένα ποίημα να λειτουργεί;»

τη ρώτησα με το γνωστό μου πικρό χαμόγελο.  

Ψευδαίσθηση

Σας κοιτώ κατάματα 

καθρεφτίζοντας ελπίδες 

που έχουν ήδη φθαρεί.

Σας σφίγγω το χέρι

δυναμιτίζοντας πόθους

αταίριαστους με την εποχή.

Κάπως έτσι ίσως και να πιστέψω

πως κάτι πιο χρήσιμο

από τούτο το ποίημα

έχω να σας δώσω

για ν' αντιμετωπίσετε

τα δύσκολα που θα 'ρθουν.

Επαιτεία

Καθώς έψαχνα τα ρέστα μου

Εφιάλτου και Καρτερίας γωνία

η μάγισσα Κίρκη μεθυσμένη

από μύθο και σύννεφο

στη θέση της πεθαμένης ζητιάνας

ανοίγοντας την παλάμη της φώναξε: 

«Εδώ μέσα θα βρεις ό,τι θες 

για να πάψεις να τραγουδάς

 θλιμμένα τραγούδια».

H βάρκα Ερατώ

Άβροχη σάρκα

με την παρηγόρια

«δεν έμαθες τι σημαίνει κύμα»
οι ταξιδεμένοι σε ξεγελούν
μα εσύ δίχως τέλος σαπίζεις
και το ξύλο σου αχρηστεύεται
λαχταρώντας μια γουλιά θάλασσα
όπως η βάρκα Ερατώ

για χρόνια ξεχασμένη
στο γκαράζ της Οδού Σπάρτης

πλάι στη σαββατιάτικη αγορά.

Ατθίς (Ezra Pound - Atthis)

 

Ezra Pound - Atthis

 Atthis

Thy soul

Grown delicate with satieties,

Atthis.

O Atthis,

I long for thy lips.

I long for thy narrow breasts,

Thou restless, ungathered.

................................................................................................................................................

Ατθίς

Η ψυχή σου

αναθρεμμένη μ' άφθαστη λεπταισθησία,

Ατθίς.

Ω Ατθίς,

Λαχταρώ τα χείλη σου.

Τα μικροκαμωμένα σου στήθη λαχταρώ,

Ω σύ, που δίχως αναπαμό τις σκέψεις σου σκορπίζεις. 

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Κωστέας

Επίγραμμα

Τρανοί Αθηναίοι όσοι στον Μαραθώνα
στερήσατε δύναμιν χρυσοφόρων Μήδων
σχωράτε με καθώς αργοπατώντας
στου βράχου τα ριζά
σιμά στους ξεσπιτωμένους και τα πρεζάκια
γρικάω το γδούπο του νεκρού 'Δυσσέα
και τα γρόσια των καλαμαράδων
να κουδουνίζουν στο σελάχι του Γκούρα.

Βαριά η απουσία 

μα πάντα κάτι μένει.

Όνειρο Σειρήνας

βαθιά μέσα στη νύχτα.

Κατιούσα κλιμάκωση

Σωμάτων θέωση

σωμάτων ένωση

σωμάτων αίσθηση 

σωμάτων σκιά

σωμάτων φυγή 

σωμάτων ενύπνιο

σωμάτων μνήμη

σωμάτων φθορά

Εμβαδόν

Όσο μας δελέαζαν τα ύψη

τόσο ξεχνούσαμε τη βάση

κι οι άθικτες σελίδες γεωμετρίας

ξέροντας πως δεν έχουμε στεριώσει

δύο δεκαετίες μετά

μας παίρνουν στο κατόπι

 να πάρουν την εκδίκησή τους.

Πίνακας: Kazimir Malevich, The Running Man (1932-1933).

H πραμάτεια

Στερνοί πραματευτάδες
με ψωριασμένα γαϊδούρια
παίρνουμε σβάρνα τα χωριά
στον κάμπο, τη θάλασσα
ως και τ' απόκρημνα ψηλά βουνά.
Χτυπάμε... οι πόρτες αμπαρωμένες
όσων ξεχάστηκαν στην πολιτεία,
την Αυστραλία, τον ουρανό.
Πάρωρα γυρνάμε
μ' ένα αδειανό πουγκί
- σκορπάμε οι κακόμοιροι
κι όσα έχουμε βαστάξει -.
Μα τούτο που μας βαστά
καταπώς ξέρουμε
- άλλο να γενούμε

παρ' όλες τις προσπάθειες

δε βγαίνει -

είν' η διαβολεμένη πραμάτεια.

Game over

H ίδια μαύρη οθόνη
— σαν τα παλιά ηλεκτρονικά
καθώς πέφτει το ρεύμα —
μάς μεταφέρει το μήνυμα:
«μάγκα, δεν έχει παρακάτω,

πάρε δυνάμεις κι αύριο
ξαναδοκιμάζεις στην ίδια πίστα».

Εκτός ύλης

Πετύχαμε στις εξετάσεις
κι οι καθηγητάδες μιλούσαν
με θέρμη για την πρόοδό μας.
Μα τώρα απόφοιτοι γαρ
καμιά δεκαριά χρόνια,
όταν στις συναντήσεις μας
αντί για την επικαιρότητα,
την μπάλα, τις γυναίκες,
η κουβέντα τυχαία φτάνει
σε θέματα εκτός ύλης
κανείς δεν ξέρει τι να πει
γιατί ποτέ δε θέλησε να τα μάθει,
καθότι μια σχετική εξέταση
ποτέ δεν είχε θεσπιστεί.

Ματαίωση

Πρόσωπο ωχρό, βλέμμα απλανές

καθρέφτισμα μιας ήττας ανεξήγητης

καρδιά που σπαράζει

γιατί παρέβη τα συμφωνημένα

ζητώντας να γνωρίσει τ' απόρρητα.

Σφαλιστό στόμα, ενθύμιο απαξίωσης

δοκίμασε κάποτε να ψάλλει

το πιο γλυκό τραγούδι

μ' απόκοσμη λαλιά.

Το πήραν γι' άναρθρη

κραυγή πολέμου

και προσπέρασαν.

Στο κομό

Ανέπαφα βρήκατε
τα τετράδιά μου
πάνω στο κομό,

την πένα κλειδωμένη
σ΄ ένα αραχνιασμένο συρτάρι.

Καιρός να μάθετε

πως έφθειρα τα δάχτυλά μου,

ανοίγοντας γούβες
για τα χρόνια που κυλούν

και ξεχορταριάζοντας

τις μέρες.