Ανυπαρξία

 
Υπάρχει μια στάλα
απομεινάρι χαμένων ωκεανών
δύο σβησμένα ίχνη
στο μονοπάτι που μεγαλώνει
με τα βήματά μας
πάνω-κάτω
και τέλος δεν έχει.

Υπάρχουν τα πόδια σου
καθώς τ' απλώνεις

στα δικά μου
να ξεκουραστούν

η λιακάδα 
πριν την επόμενη
ημικρανία.

O μηχανισμός

Όταν με περιμένουν 

το ρολόι μου σταματά

όταν γυρεύουν ησυχία

αδιάκοπα χτυπά

και τους ταράζει· 

κανείς ποτέ 

δεν κόπιασε

να το επισκευάσει.

Θυσία

Απ’ το μπαλκόνι κοιτώ

το πριονισμένο κεφάλι μου

να σκάει στη γη.

Σκελετωμένα παιδιά

το κλωτσούν

— στην αλάνα —

η μάνα φωνάζει

με κουταλάκι σούπας

τα ταΐζει

μελάνι σουπιάς.

Η τρελή της γειτονιάς 

κόβει την γλώσσα μου

«υπάρχουν», λέει,

«σώματα δίχως φωνή».

Έξαφνα η πληγή κλείνει

απ’ τον λαιμό μου

ξεχύνονται σμήνη μέλισσες.