Δυσπραγία

Ώρα να παραδεχτούμε πως του Χρόνου

τ' αμάξι κόλλησε στη λάσπη.

πως τα σκέλια πήραν δρόμο γλιστερό

κι η πτώση δε θ' αναβλήθεί.

Ώρα να παραδεχτούμε πως το δείλι

βαδίζοντας αργά ως το φρούριο
ατενίζουμε την ίδια φαιοκίτρινη πόλη,
πως η μελιχρά φίλη ήταν από σύννεφο
κι ο έρωτας φενακή φτερωτή.

Ώρα να παραδεχτούμε πως το ουίσκι
δε σβήνει την αιώνια δίψα,
πως τραβάμε δώθε-κείθε
με το ίδιο συκώτι.

Ώρα να παραδεχτούμε πως 

τα πληκτρολόγια μάς νανουρίζουν 

κι η φωνή μας  δε θ' ακουστεί.

H ύψιστη πλάνη

Το χειρότερο 
δεν είναι ότι πίστεψα
πως είσαι κόκκινο ρόδο
και μάτωσα τα χέρια μου
για μια σταλιά άνοιξη,
αλλά ότι σ' έκοψα
για να στολίσω
ένα ραγισμένο βάζο.