Επανάληψη

 

Τις ώρες της ζέστης

ξεφυλλίζω το κορμί σου,

κάθε που αντηχεί το κόκκινο

ξεχνιέμαι στο κρυφτό σου

σε ψηλαφώ καθώς λουσμένη απορίες

μιλάς στον Έρωτα· λαλιά υπεριώδης.

 

Εσύ, οι γλώσσες που δεν έμαθα,

Ποίηση, Πλαστουργία,

Τραγούδι των Σειρήνων,

οι βράχοι σε τρέμουν σαν θεά.

Στερνός Αργοναύτης του μύθου

προσμένω μια και μόνη ανάδυση

στη Γη των Αιθιόπων

με δύο κομμάτια ύφασμα

το σώμα σου, το σώμα σου,

το σώμα σου ως το τέλος…

 

Γεννήθηκες στον μυχό,

ποτέ δεν σ’ αντίκρισα

κι ας το χαράζω στη γραφή,

αρμυρίκια πάνω απ’ το δάκρυ

νάματα θλίψης τραντάγματα,

στην άμμο θα κυλίσεις ξανά.

Παρερμηνεία

Δεν είμαι ο Κωστέας με τα ούζα,

φτιάχνω αποστάγματα από ίσκιους κι ελπίδες

στο καζάνι μου πατημένες λέξεις

είμαι οινοχόος του αιθέρα· γεμίζω

αθέατα ποτήρια μ΄ αισθήσεις

δίνω την καρδιά μου άσπρο πάτο.

Ακόμα δεν μεθύσατε...

 

Ποτέ δεν διάβασα χημεία

είμαι αερικό με μυστικά οινοπνεύματα

μαζεύω ρόγες απ’ τ’ αστέρια.

Παίρνοντας την ευθύνη της σύγκρουσης

σαν τροχονόμος του γκρίζου

τρομάζω τα σκιάχτρα της γης.

Μην με διαβάζετε όταν οδηγείτε.