Σκορπίζει η πάχνη·
ο άνεμος χαϊδεύει τους τσίγκους,
ξετυλίγονται οι πρώτοι πανσέδες.
στις αλέες ξεφωνητά,
αναίμακτα τραβήγματα σφεντόνας
προς τους χαμηλωμένους κλώνους.
Ζωντανό καβαλέτο η φύση
σ’ αόρατες εκθέσεις
μοσχοβολά το ασπροθύμαρο
της κυριακάτικης σχόλης.
Ρυάκια, ξεχασμένα νάματα,
με τις χάρτινες βαρκούλες
τάχα πως σε παίρνουν μακριά,
μα εσύ ταμένος στην ίδια λάσπη
πάλι πέρασες βιαστικά,
το έχει η μοίρα σου πάντα
να περνάς βιαστικά.
Σαν τα χαμίνια της πλατείας
οι λασπωμένοι ποιητές
τρυπώνουν απ’ τα ξέφτια
του συνοικιακού καπηλειού.
Με παλιά μουρμούρικα
τον κάπελα ξεγελούν,
παραγγέλλουν καυτό μολύβι,
παίρνουν τη θέση τους πλάι στην τάβλα,
μονορούφι πίνουν τις θύμησες ξανά,
το κανάτι δεν λέει ν΄ αδειάσει.
Κοιτάζοντας κλεφτά το τεφτέρι,
διαβεβαιώνουν «θα πιάσω την καλή»,
σβήνουν τα μύχια τους με τον σπόγγο.
Πάνω στο γραπτό τους σκύβουν,
παίρνουν τον δρόμο προς τη λήθη,
Ποτέ κανείς τους δεν ξεχρέωσε.
