Ειλικρινά, δεν μπορώ να βρω τίποτε στέρεο στην ελληνική κοινωνία. Κανένα έρεισμα, καμία προκοπή, καμία ελπίδα. Στο σαρκίο μας παρασιτούν μύγες του απόπατου, ύαινες και κοράκια. Ευτέλεια...
Βαδίζουμε ξανά την ατραπό του Μεσοπολέμου με το βλέμμα καρφωμένο στον Τάρταρο. Η άμαξα που μας μετέφερε κόλλησε στην άμμο. Καθήλωση. Με τι χέρια θα τη σηκώσουμε πια; Εμείς, ουραγοί. Χωρίς σκοπό χορευτές. Παλιάτσοι. Καμποτίνοι. Κρανία του Άμλετ. Μηδενικά χαραγμένα στην άμμο.
Απαιτείται τιτάνια προσπάθεια για να καθαρίσει η κόπρος του Αυγεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου