στα δυο σπασμένο μάρμαρο

Φύλλα μυγδαλιάς και πεφταστέρια 

έραιναν το γλυπτό τους σύμπλεγμα

το πρώτο δείλι κάτω απ’ τις ροδοδάφνες.

Τώρα στο πάρκο που άλλοτε αγαπήθηκαν,

στο πάρκο που κύλησε  βιαστικά μακριά της

σπάραγμα οξειδωμένου διάκοσμου,

κόρη, στα δυο σπασμένο μάρμαρο,

μονάχη σ’ άδειο βάθρο στέκει.

 

[Άτιτλο]

Σαν αποδιωγμένο περιστέρι ο ποιητής
απ’ το τρίτο πάτωμα ίσα που φαίνεται,
καθώς το ράμφος του βυθίζει ξανά
στ’ απόνερα της θύμησης.