Άνοιξη

Dali - Spring

Στα μαλλιά σου πεσμένα φύλλα

βρόχινο νερό στα χείλη.

Στέρεψαν οι  πηγές.

Φιλί δεν φτάνει

να μας ξεδιψάσει.

Κοίτα τα έντομα!

Αιθέριοι δεσπότες.

Για μια σταγόνα αίμα, 

άδικα κυνηγάμε

τους λιλιπούτειους δάσκαλους

των πτήσεων μας .

Μην κάνεις θόρυβο!

Σιγά, να κρυφακούσουμε

τη φυλακισμένη καρδερίνα.

Ας μυηθούμε στη γλώσσα των πουλιών.

Ακατάληπτη κι όμως μας ταιριάζει.

Θα σπεύσουν άραγε; Θ’ ανταποκριθούν

στο κάλεσμά μας τα πρώτα χελιδόνια;

Σύρε να ξεσκονίσεις τη φωλιά.

ολόχρυση η μικρή γωνιά

στο φτωχικό σου παραθύρι.


Έλα να χαθούμε στους αγρούς!

Τον ύπνο του φιδιού

άσε με να ταράξω

σπάζοντας τον χαλκά

του αρκουδιάρη που παραμονεύει.

Στη φύση δεν χωρούν δεσμά.

Ακολούθησε με!

Στεντόρεια του Οδυσσέα η φωνή,

ξεχύνεται απ’ το χώμα.

Ακολούθησε με!

Στα πολυσύχναστα παζάρια δεν θα βρούμε.

την μοσχομυρισμένη άνοιξη των υποσχέσεων.