Επεξηγηματικό σχόλιο

Δεν είμαι σ’ ό, τι έσωσε το μελάνι.

Ψάξτε στον κάλαθο για σβησμένα.

Μην σας παρασύρουν τεχνάσματα λέξεων.

Βάσανος σιγής  ζυγίζει αξίες.

Πόσα διδάγματα έφθειρε η πένα;

Ιαχές άμυνας  δεν πλάθονται στο χαρτί .

Αδίκως αναζητείτε νόημα. Δεν αντλώ στίχους.

Βυθίζομαι ν’ ανασύρω ότι στερήθηκα.

Δεν ξέρω πως να χαρίσω νύχτα στους φίλους.

Βαστώ σκοινί. Χέρι δεν μένει γι’ ασπασμούς.

Ο νυχοκόπτης

«Στην Ελλάδα άπαντες οι έχοντες ονύχια αγωνίζονται να σπαράξωσιν τους έχοντες πτερά.»

Εμμανουήλ Ροΐδης

«Ανέκδοτοι σκέψεις» Άπαντα, Ε΄.

Αιχμές σε διαπερνούν καταμεσής της σκάλας

που οδηγεί μακρύτερα της συνείδησης.

Πώς θα  συρθείς ως των άκρων την παραζάλη;

Προστατευτικά τείχη φράζουν την έκταση.

Οι συντονισμένες κινήσεις ατονούν...

Ανεπιτήδευτης μνήμης σύνθημα ζητάς,

γήινη πλάνη διαπερνά το υπερκόσμιο.

Πριν ηχήσει σειρήνα τελεσίδικη

στρέφεις στα ύψη το ταπεινό σου όπλο.

Πλέον μετεωρίζεσαι ανάλαφρος !

 «A Pier To Infinity» - Vallee Johnson

Toυ Ορφέως

-Είναι πνιχτά τα βάραθρα γιατί κύλησες;

Λύρα αρμονική , προίκα μέλους ανέσπερου

σέρνει θρήνο λιγυρό σ' άφθαστα ύψη.

Οι απαρασάλευτοι θεοί της σοφίας ριγούν:

τι πάθος άσβεστο και πόσο λίγη η ζήση;



Πλήγμα φονικό σπαθίζει το αιώνιο κέλυφος,

η φαρμακεία συντρίβει αρχαίες κατάρες.

-Ω εξαγνισμένο ερπετό ,γνώσης πηγή ακεσία !



Η βλοσυρή Εκάτη από πανώρια θυσία γητεμένη

φέγγει. Πρώτος θα διαβώ τα καταχθόνια παλάτια .

Κήρες και Τάρταρα δεν φράζουν πια τη λύτρωση.

Ακούστε μύστες: «Η νέκυια δεν λογίζεται ουτοπία!

Μα για μια κόρη χρίστηκα εμψυχωτής σκιών» .

Παλέτα

Διψάμε για ουρανό Μίλτο.

Φτάνει να μην είναι δανεική

η ελάχιστη φλούδα γαλάζιο .

Βυθιζόμαστε λάθρα σε πίνακες

που κατασπάραξαν σιδερένια ράμφη

για να γραπώσουμε πεφταστέρια.


Ανακαλούμε την παρθενική ορμή,

ξεσκίζοντας τ’ αραχνιασμένα ζιζάνια.

Έτσι ξεγελάμε το σαρκοβόρο μηδέν.

Επαγρύπνηση

Πνιχτή η νωχέλεια. Βλέμμα έξαφνα σκιρτά,

ύλη αδιόρατη κοπιάζει ν’ ατενίσει.

Τρίζει η σιωπή όταν στον Ζέφυρο ζητά

τη θαλπωρή που την απάθεια θα συντρίψει.


Το ρόδο άρπαξες, τρυγήθηκε ευθύς.

Ξερή η φύση από το χρώμα που κρατούσες.

Αλαφιασμένος πάλι, φώναζα «να ‘ρθεις»

Γιατί πλανεύτρα Άνοιξη βραδυπορούσες;

Άναρχο σύμπαν . Η κλαγγή πως θ’ ακουστεί;

Φαρέτρα άδεια η στερνή παραμυθία.

Στενός ο δρόμος και διπρόσωπη η Πυθία

Μα εσύ αψήφησες ξανά τον δικαστή.

Σονέτο εις πεπλανημένον άφραγκον

Τραυλός τελάλης με θέρμη διαλαλεί:

-Πλούσια  εμπορεία, θ’ ανοίξουν στην πόλη.

Ο ματαιόδοξος λογοκόπος αφήνει τη σχόλη.

Με μαραγκιασμένες ιδέες πάλι μας προκαλεί.

Κλώνο μυρσίνης, γυρεύει στα ανταλλακτήρια!

Κόλακες αργυραμοιβοί, πρώτοι στην αλχημεία.

μειδιώντας  καταμετρούν τα πλαστά χαλκεία:

-Της δόξης σου κραδαίνεις τα πειστήρια….

Ως ήρωας   θρυλείται ετιμήθη,

ζώντας εισήλθε στη Μακάρια τη   Γη.

Ω δολερά της εποχής μας ήθη! 

Δυσοιώνως όμως λήγουν πλήθος μύθοι,

ο δικαστής αποτάθηκε «αιώνιος σιγή».

Ανώμαλη η προσγείωση στη λήθη….

Υunanistan ήτοι Ιωνία

Εκ των υστέρων, γινήκαμε μια αράδα,
από το Σύνταγμα που χάρισε στους Ρωμιούς
του «Μπαρμπαγιάννη το φιλότιμο»
αφήνοντας να σέπεται ο Τερτσέτης
και η μπέσα του Γέρου με την Αρβανιτιά.

Λατινιστί, Κυριλλιστί και μειξογερμανιστί
έπος χαράχθηκε στο Ναυαρίνο,
κι η Λόνδρα έσυρε να βρει ερμηνευτή,
για να καμφθεί η σύγχυση...
Εδώ Βαβυλωνία.

-Στραγγαλισμένα πτώματα της Νεμπόισα,
σ΄ ορμητικά κύματα των Βαλκανίων κυλάτε.
Μα εσύ, Μοριά κατακαημένε, 'σωθης.

με το τσεκούρι και τη φωτιά. 

Δεύτε μνημονεύσωμεν κοτσαμπάσηδες,
καλαμαράδες ζήτωσαν!
-Υδραίε, τι γυρεύεις από του ζωγράφου
την πένα, εσύ, ένας στασιαστής;
Τυφλέ ζητιάνε, γιά δεν άρπαξες το πουγκί;

Η εστεμμένη λευτεριά μας φωτίζει.
Δεν πήγε στράφι τον μάρμαρο που 'ντυσε
τον στερνό Βασιλέα, που σκέπασε
της γης τον ανδρειωμένο.

Οι Μεγάλες Ιδέες ταιριάζουν στους μικρόνοες σκέφτηκα,
φοβούμενος μην την ξαναπατήσω. Σαγγάριος.

«Είμαστε έθνος ανάδελφον» ή μήπως πένθος;

Προσγειώνομαι στην πραγματικότητα…
«H κοινότης των Ελλήνων χριστιανών,
ανήκει και με τη βούλα στη Δύση».

Φαίνεται πως θα κοιμηθώ και σήμερα ασφαλής...