Ξεχυθήκαμε μ’ ορμή στους ουρανούς.
και η στέρεα σφαίρα αμύνθηκε σθεναρά.
Το πτερωθέν όνειρο, πελάγιο πνίγηκε.
Το πεπερασμένο δέρας δονείται σύγκορμο,
απ’ το σκουριασμένο χτύπημα της ώρας.
Ο αδηφάγος πατέρας ποτέ δεν έχασε.
Τ’ ανέγγιχτο που ψάλαμε μας στοιχειώνει.
Άραγε προορίζεται η μεταρσίωση για τους βιαστικούς;
Τι θα προλάβουμε; Άτιμο πράγμα η στέρηση
μα δεν αφήσαμε ούτε μια πνοή ν΄ αναλώνεται ανούσια.
Τουλάχιστον εμείς δεν δειλιάσαμε…
