Πανσέληνος

Όλοι σφαλίσαν τα μάτια τους κι εκείνη στο περβάζι· στο πλάι αφήνει τα μαλλιά τ΄ αστέρια να κυλήσουν, καθώς η πανσέληνος από ασήμι πιο λαμπρή πιο αδιαπέραστη από διαμάντι σκεπάζει το τσιμέντο.

Τέχνη

Με κέρινα φτερά

— έτοιμα να λιώσουν —

πορευτήκαμε

 σε ξένους ουρανούς.

Πριν τη συντριβή

ας μας επιτραπεί

να καυχηθούμε

πως γίναμε πουλιά

πως μείναμε 

έστω για λίγο

από τα φίδια ανέπαφοι.

Eξάτμιση

Η θάλασσα μένει θάλασσα

αν της κλέψεις αλάτι και νερό.

Εσύ λες πως τη δαμάζεις

μα χάνοντας μια στάλα

εξατμίζεσαι.

Στη Ναυαρίνου

Τη συνάντησα στη Ναυαρίνου.

Έξι χρόνια μετά κατέβηκε

να βρέξει τα πόδια της. 

«Να κόψεις το ποτό» είπε

και για μια νύφη απ’ το χωριό.

«Θυμάσαι καλά»... ψιθύρισα.

«Αχ, καημένε Κωστέα» απάντησε

«τα νιάτα σου σπατάλησες στα βιβλία.

Ακόμα να καταλάβεις

πως οι νεκροί δε λησμονούν».

Το άρωμα

Πόσο δύναμή κρύβει τ΄ άρωμα,
που τυχαία ― χρόνια μετά ―
ξεχύθηκε απ’ το κορμί της.

Ενώ ένιωθε δεσμευμένος
σ΄ ένα ξερό δειλινό

'κείνο τον ταξίδευε

στα περασμένα.