Φωτογραφία 2023

Ένα κερί που αργοσβήνει

πλάι στο ποίημα,

οι τελευταίες σταγόνες

κρασί στο ποτήρι

κι εσύ απ’ τη βεράντα

ανέμελη κοιτάζεις

τη θάλασσα.

Άγνοια

Σ' αυτήν την πολυκατοικία ξέρουν 
πως όλη μέρα ξαραχνιάζω. 
Σ' αυτήν τη γειτονιά ξέρουν
πως έχω μια πεταλούδα για ψυχή.
Σ' αυτήν την πόλη ξέρουν 
πως βαστώ το αίμα, 
ξοδεύω το νερό. 
Σ' αυτήν τη χώρα ξέρουν
πως ακονίζω μολύβια, 
πετώ τα μαχαίρια. 
Ναι, σ' αυτήν την πλάση
ξέρουν ότι είμαι ζωντανός.

Πάτρα 2009

Σε τέσσερις φίλους

Μήνες μετά την αποκριά
τριγυρνώ στους δρόμους
μ’ έναν σπασμένο σκελετό·
τα μαγαζιά δεν τον κολλάνε.
Σε δεκαεννιά ραγισματιές
ψάχνω τη χαμένη ταυτότητα
του φίλου Β. Κ.
Ανέγγιχτη απ’ τον χρόνο
μια ζητιάνα με καταριέται,
ένα διάφανο γκαρσόνι
σερβίρει νερωμένο κρασί
κι ο άραχνος οδηγός
κουμπώνει τη νεκρά
καθώς ψιθυρίζω διεύθυνση.
Ύπνος δεν κολλά.

Τέσσερα ποιήματα

1) Πλάνη

Σαν σύννεφο τριγυρνάς
στην απέραντη νύχτα
κι εγώ μέσα στη φούρια
του λασπόδρομου
σε περνώ για ξένη.

2) Βέλη
Όλη τη μέρα
γράφει, σβήνει
λέξεις για τον έρωτα.
Ίσως έρθει η στιγμή
που θα πιστέψει
ότι τα βέλη του
την έχουν χτυπήσει.

 
3) Παραλληλισμοί

Ώριμες κυρίες γυρεύουν
την τέχνη του λόγου
στα σεμινάρια
δημιουργικής γραφής,
όπως τα φανταράκια
την τέχνη του έρωτα
στα μπορντέλα.

4) Το διαγώνισμα της Κυριακής

Στο χέρι ο βιαστικός καφές,
στον ώμο ο χαρτοφύλακας
τριμμένος απ' τις ελπίδες,
βαρύς, σχεδόν άπιαστος,
απ' τις ψευδαισθήσεις.
Κάποτε πιστέψαμε κι εμείς
πώς όλα θα λύνονταν
μέσα από ένα διαγώνισμα.

Τώρα, σκύβουμε μηχανικά,

τάχα πως σκορπάμε το χνούδι

απ' το κουρασμένο παλτό.

Μυστική μέθη με τον Καρούζο

Ποτέ στ’ αλήθεια δεν το ’μαθα
τί είναι τα ποιήματα.
Νίκος Καρούζος

Ώρα ν' αναρωτηθώ κι εγώ, Νίκο,
«τι είναι τα ποιήματα»·
σοφοί τα κοσκινίζουν
μανιωδώς γι’ αβλεπτήματα,
κάπηλοι τα εκθέτουν
στη γυάλα σαν κοσμήματα.
εγώ οστρακισμένος απ’ τα διλήμματα
στο τσόφλι ενός χθόνιου νέφους
φωτοτυπώ απολιθωμένα αισθήματα.

Απόφθεγμα

Το πρόβλημα είναι ότι ο σύγχρονος άνθρωπος συμπεριφέρεται βάσει ψυχρής λογικής εκεί που θα έπρεπε να πρυτανεύει το συναίσθημα και προτάσσει τον συναισθηματικό του κόσμο εκεί που θα έπρεπε να πρυτανεύει η λογική.

Ταξική πάλη

Φίλος συγγραφεύς σ’ αφιέρωσή του
μ’ χαρακτήρισε «εργάτη του λόγου»,
αγαπημένη γυναικεία μορφή
με αποκάλεσε «των λέξεων βασιλέα».
Αν είμαι στην κορυφή ή στον πυθμένα
της πυραμίδας του λέγειν δεν θα μάθω,
το χθαμαλό και το ύψιστο εντός μου
στήνουν μια αέναη δίχως νικητή διαπάλη·
τουλάχιστον με παρηγορεί πως ξέφυγα
απ’ τις δαγκάνες της μεσαίας τάξης.