Δύο Ποιήματα

Ουσία

Ρώτησε για να μάθει
το όνομα του ανθού
που απρόσμενα ξεπήδησε
μέσα απ' τ' αγκάθια
της σφαλιστής αυλής.
Ούτε λεπτό δεν κόπιασε
να κλέψει τ' άρωμά του.

 
Διάλεξη
Κοιμήθηκαν πλάι στο λεξικό,
ταίριαξαν τις ίδιες
-σκοροφαγωμένες- λέξεις
με έξοχα ταγέρ
και γραβάτες σιδερωμένες,
για να γοητεύσουν τα πλήθη.
Μα στην πλημμυρισμένη αίθουσα,
εγώ κοιτούσα εσένα.

Ζωή

Να πεθαίνεις:
Μαβίλης στο Δρίσκο
Καρυωτάκης στην Πρέβεζα,
Γέρο-Παλαμάς τον Φλεβάρη,
τον Δεκέμβρη του μαύρου ‘43
Φώτος Πασχαλινός.
Να σβήνεις μυστηριωδώς,
ηθελημένα, απρόσμενα,
στ’ αζήτητα ενός νοσοκομείου,
λησμονημένος, προδομένος,
συννεφιασμένος, ξάστερος,
εξιλεωμένος, ηττημένος,
δίχως προσδιορισμούς.
Να πεθαίνεις κάθε μέρα

δίχως εγκαρτέρηση κι αναβολή,

όπως η φύση, οι θεοί, τα σύμβολα,

αν θες να μάθεις τι σημαίνει ζωή.

Εικόνα:  Gustav Klimt, Death and Life, 1915,

Σκυλί

Χρόνος αδέσποτο σκυλί
μαύρη Κερβέρου φύτρα
σε πολυσύχναστες κερκίδες
γλείφει της Μνήμης
τ’ Ασυνείδητο κόκαλο,
αθέατο τρυπώνει
σ’ αφύλακτες εστίες.
Κραυγές λύκων
στης Μοίρας τα ηχεία.
Σκονισμένες Κυριακές,
Πυθίες συντριβής.

William Blake, ''Cerberus'' 1824–7, Tate