[...]

Έκπληκτη άκουσες

πως κρατώ στο συρτάρι

εκείνα τα κιτρινισμένα χαρτιά,

γιατί ποτέ δεν θέλησες να δεις

ότι ακόμα στο πρόσωπό μου βαστώ

κάθε λησμονημένο φιλί σου.

Απολογία

Ας απολογηθούμε για όσα είπαμε,
ας απολογηθούμε γιατί κοιτάξαμε πέρα
δίχως να υπολογίσουμε την καταχνιά.
Για τα μυστικά φιλιά στο ημίφως,
το γυμνό κορμί της αγαπημένης
και τα δικά σας κινούμενα σκέλεθρα.


Ας απολογηθούμε στους έμπειρους δικαστές,
επειδή παραμένουμε αθεράπευτα νέοι.
Για τον πολλαπλασιασμό των κατηγόρων,
τα βαλσαμωμένα διαβατάρικα χρόνια σας,
τα χρέη σε τελώνες κι αρχισυναγώγους,
τα αναπάντητα της Ιστορίας καλέσματα.


Επειδή δεν ποντάραμε στην χαμένη παρτίδα
που με λίγη μαγιά φούσκωσε και γίνηκε πατρίδα,
ας απολογηθούμε· για τα μαύρα πανιά του Θησέα,
το πριόνισμα τειχών, ορατών κι αοράτων,
το κελάηδημα της λεύτερης καρδερίνας,
την κλεμμένη μυρωδιά της γαζίας ή του γιασεμιού.

Κυρίως, επειδή ξεχάσαμε τις κατηγόριες
πασχίζοντας να ξεφύγουμε απ’ τη Μνήμη...
Στην τελική, ας απολογηθούμε γιατί δεν μάθαμε
τι αξία έχουν τ’ ατέλειωτα, στημένα δικαστήρια.