Τα ‘φερνε δύσκολα πέρα,
διψούσε για μια προαγωγή.
Μονίμως, πιστός στο καθήκον
μιλούσε για υψηλά ιδανικά:
πατρίς, θρησκεία και φαμελιά,
κλέη διασκορπισμένα στον χρόνο.
Μισούσε τους εχθρούς του έθνους,
προπάντων τους «πούστηδες»
που κηλιδώνουν τα χρηστά ήθη.
Το κράτος μάλλον τον εμπιστευόταν,
φόβος και τρόμος των κρατουμένων.
Σαν έφεραν ενώπιόν του δέσμιο,
τον επίδοξο τυραννοκτόνο εξοργίστηκε.
Αμέσως, ξεκίνησε η γνωστή
-προς συμμόρφωσιν-ιεροτελεστία:
σιδηρά βελόνη στην ουρήθρα και δη
θερμαινόμενη στο εξωτερικό της τμήμα.
Τόσο αχόρταγος «πούστης» ήταν.
