Το στόμα

Κάποιος χαμάλης άφησε

στον δρόμο  ένα στόμα,

το 'μπασα μέσα κι αμπάρωσα
μην ταραχτούν οι γειτόνοι.

Καθάρισα τις λάσπες

-κάποιοι διαβάτες πατούσαν πάνω

τι να προσφέρει, σκέφτονταν, ένα στόμα-,

ξεκίνησε να αιμορραγεί,
κοκκίνισαν τα γραπτά μου. 

Το κοίταξα θυμωμένος 

«κατέστρεψες τα υπάρχοντά μου», φώναξα,
απάντησε με τη δική μου φωνή.

                          

Τ’ άρπαξα και το κόλλησα

στα χείλη.

                         Ταίριαζε.

Έκτοτε, πορεύομαι

με δύο στόματα.

Οι γείτονες με μισούν.

Ωδή σ’ έναν λησμονημένο ζωγράφο

Ο επαΐων μίλησε για


αναγεννησιακές επιδράσεις


μα εγώ, όχι πως είμαι άτεχνος,


συγκράτησα ότι δεινοπάθησε,


επειδή δεν έγλειφε τον δεσπότη.


Δύσκολα χρόνια τότε, βλέπετε,


-μακριά από εμάς να ‘ναι-.





Α! Η απέχθεια για τους κόλακες τα φταίει,


για ποια Αναγέννηση να σας πω;


Τι να πουν σ’ εμένα τον εμπαθή,


φωτοσκιάσεις, προοπτικές, αναλογίες;


Μάλλον δεν άκουσα τίποτα,


είμαι κι εγώ λίγο κάπως…,


κάπως αχαρακτήριστος.






Κατέχω όμως τον λόγο της λησμονιάς.


Απείθεια προς τη θρησκευτική εξουσία,


αναγεννησιακό αξίωμα, ύψιστο μάλλον.


Να το θυμάστε στα χρόνια που φτάνουν.


Ποια Τέχνη, ποια Ιδέα


μπορείς να υπηρετήσεις δεσμευμένος;


Αυτό βέβαια δεν θα το θίξουν οι επαΐοντες,


δεν ξέρουν, άλλωστε, από τέτοιες ανταρσίες.






Αυτός όμως ήξερε…


Τα δειλινά ξέκοβε


από το φτωχικό του εργαστήρι


βαμμένος και σκονισμένος


από της τέχνης του συμπράγκαλα.


Περιφερόταν στους δρόμους της πόλης


ως αργά. Άθικτος από τα πλήθη.


Ένας αδέσποτος.

Πίνακας: Honoré Daumier (1808 - 1879), «Ένας καλλιτέχνης μπροστά σ' ένα καβαλέτο».