Το τέλος της ιστορίας

Αδέσποτες σφαίρες στη Γρανάδα

διαπερνούν ανεύρετο κορμί.

Ιστοί ιδέας του Σαντιάγο

ξεβράζονται μολυσμένοι .

Άγη στάχτινων γόνων.

Διανυκτερεύσεις αργυραμοιβών

αγοραία η μικρή μας φλούδα.

Eλευθέρα περιφορά δεσμωτών

-στη διαπασών συνθήματα ! -

Οι αστοί τρομάξανε; Σιγά να μην.

Βερολίνο ‘89, Μάαστριχτ ’92.

Κρανοφόρα ιδανικά εκ δυσμών.

Λευκές σελίδες προς εξέταση. 

Eυθεία γραμμή εις άπειρον…

φυσιολογικά τα αίτια της εκδημίας.

Οι δικοί μου φίλοι

Στα βάραθρα της σκέψης κρυφτήκαν

να σβήσουν όσα φανταχτερά έγραψαν

σ’ αναπάντητες αιτήσεις εργασίας.

Βυθίζονται σε λέξεις εξόριστες,

οι κραυγές τους παυσίλυπες πανοπλίες.

Καταδικάστηκαν να μεγαλώσουν απότομα

μα κάπου μέσα μου τους κρατώ παιδιά.

Σκαρφαλώνοντας αόρατους τοίχους,
τραυματίζουν ασβεστωμένες ηθικές.

Τα χέρια τους δεν πετρώνουν,

Μέδουσα του φόβου, σ’ αψηφούν!  

Αλλήθωροι ενώπιον των διδαχών

που πρώτο πιάτο τους σερβίρατε

γεμίζουν τα σωθικά τους κουμπιά,

τάχα πως καλύπτουν χάσματα μαραμένα.

Παρότι νέοι στενάζουν και πενθοφορούν,

ξέρουν πως μισείτε το μαύρο. 

Ποτισμένοι απόσταγμα ανθέων δαιμονικών

βρίσκουν στης ψυχής τη χώρα τον Σολωμό,

κατώχροι παίρνουν τον ύπνο τους

σε παπαδιαμαντικές παρεκβάσεις.

Οι δικοί μου φίλοι συνήθισαν τους  σεισμούς

Εσείς τρέμετε των κινητών τις δονήσεις.

 Corneliu Baba (1906-1997) The Fear (Homage to Francisco Goya)