Μετρώ
τα βήματα μου στη γη.
Πάντοτε
με κατέβαλλε το καθορισμένο λίγο.
Η
οδός προς το αρίφνητο ορθώνεται άβατη,
όμως
το α- της αρχής δε λογίζεται
πάντα
στερήσεως σημαντικό.
Αφήνω
την πορεία επίτηδες να μακραίνει.
Παρακάμπτοντας
τις πεπατημένες ατραπούς,
κινούμαι
σε περίτεχνες διακλαδώσεις.
Άλλοτε
φαντάζομαι τη μονότονη των πελμάτων
νυχτωδία να τραντάζει την σιγή των μεγαλουπόλεων.
Δίχως
συντρόφους και βακτηρία
τείνω
τη χείρα στον στοχασμό.
Αναρωτιέμαι
που θα βγάλει το μονοπάτι .
Ποιος
άραγε θα αποφασίσει την κατάληξη;
Είναι
ο ανήσυχος οδοιπόρος του χρόνου άθυρμα;
Άστοχα
ερωτήματα να με παρασέρνουν μονίμως..
Λειψός
και μόνος σφίγγω τα δόντια
έστω
για λίγο αναστέλλω την άφευκτη έξοδο.
