Η ευθύνη του μέλλοντος

Ἀυτάρ ἐγώ παλίνορσος ἐλεύσομαι ἐς πόρον ὕμνων,


τόν πρότερον κατέλεξα, λόγου λόγον ἐξοχετεύων,


κεῖνον· ἔπει Νεῖκος μέν ἐνέρτατον ἵκετο βένθος


δίνης, ἐν δέ μέσῃ Φιλότης στροφάλιγγι γένηται,


ἐν τῇ δή τάδε πάντα συνέρχεται ἕν μόνον εἶναι


οὐκ ἄφαρ, ἀλλά θελημά συνιστάμεν’ ἄλλοθεν ἄλλα.

(Simplicius, Physics Β 35, 1)


Ένεκα της συσσωρεύσεως ανυπολογίστου προς την ιστορία χρέους,

διερράγη ο  συμμετρικός γήινος σφαίρος.

Μονάχη έγνοια μας  η συντήρησις ενός αργεγόνου κλέους.

Φευ! Η δάφνη κατεμαράνθη!

Εμπορευματοποιηθείς φυλακίσθηκε στα τάρταρα o Έρως!

Η ζωοδότρα φιλότης ετμίθη, βίβλος εγένετο. Διατίθεται διά πάσαν χρήσιν!

Το κήρυγμα μίαςς αλλήθωρης αγάπης ετρανώθη

μηδείς εις την ησυχία του αφέθη δίχως έξωθεν οχλήσεις.

Εκράτει δε νείκος, εκ του αδιαπεράστου ζόφου εγένετο Χάος.

Χάος ωδίνει και τέξεται ακατάλυτον και αείρροον δίνην.

Κτηνώδης του κατακρημνισθέντος παλαιού η οιμωγή,

του σήποντος παρόντος  ανήκεστος η οδύνη.

Τον οικοδόμον του μέλλοντος διέχει βαρυτάτος ευθύνη.