Τελικά
μ΄ἀρέσουν οἱ ἄνθρωποι.
Στό
βλέμμα τους ἀχνοφαίνεται
μιά
δυσανάγνωστη μελαγχολία,
Πάντα
κινούμενος ἀπό περιέργεια καί οἶκτο,
πασχίζω νά τούς
ἀποκρυπτογραφήσω.
Συζητῶντας
μαζί τους , νιώθω νά ξεπηδᾷ
τό
δαιμόνιο πού συνέχει την ὔπαρξή τους
καί
προσπαθῶ νά ἐμπεδώσω τούς νόμους
τῆς ἀθεράπευτης μικρότητας.
Παρατηρῶντας
τους νά βυθίζονται
στήν
ἀδυσώπητη τάφρο τοῦ χρόνου,
γίνομαι
μύστης λαμπρότατης ἱεροτελεστίας.
Σωπαίνοντας εὐλαβικά
προσπαθῶ ν΄ ἀπαλύνω
τόν
ἀδάμαστο τοῡ ὀλέθρου φόβο.
Ἐπιμύθιο
Ἐγώ,
βλάστημα προαιωνίου Μήτρας
περιμένω
καρτερικά τήν ἐπάνοδο
μιᾶς
θλιμμένης Περσεφόνης.
