Η σάρκα μου

Στα εμπόδια σκοντάφτω,
ματώνω με τ' αγγίγματα
βουλιάζω στα βαθιά.
Στ' απλά, τα καθημερινά
η σάρκα ετούτη με προδίδει.
Μα όσο κι αν τη μισώ,
όσο κι αν λέω να την ξεφορτωθώ,
να την αλλάξω με μια πιο γερή,
γιατί με το ζόρι με βαστά πίσω,
άλλo κορμί δεν έχει για μένα,
σάρκα καινούργια δε βρίσκω.

Στην επιφάνεια

Σε φώναξα να με γρατζουνίσεις
κατάσαρκα με τα νύχια
κι εσύ με την παλάμη
μου ισιώνεις το πουκάμισο.

Αναβολή

Πέρασε η ώρα
κι είμαστε ανέτοιμοι,
ανέτοιμοι ξανά,
- σαν να μην ξέραμε
σαν να μην μπορούμε -.
Στο πλήθος διαμαρτυρίες,
αναβολή δε δίνεται.

Οκτώ και δέκα ξεκινάμε,
τ' αργότερο οκτώ και τέταρτο.

Playlist

Γέρνεις προς το τραπέζι,

απ' το ξεχασμένο ραδιόφωνο

αντηχούν γνωστοί σκοποί.

Αλλάζεις σταθμό...

παράσιτα.

Τραβάς προς την πόρτα,

απ' την ξεχασμένη σου καρδιά

στη διαπασών θλίψη,

ίδια μ' εκείνη που πέρασε

την άλλη που θα 'ρθει.

Άραγε αλλάζεις ζωή;

Έτσι ανορθόγραφα

«Δε φοβάμαι για σένα,
νοιάζΩμαι», μου γράφει

κι έτσι ανορθόγραφα

επισκιάζει τις σοφιστείες

εκείνων που σκότωσαν

τις ώρες τους διορθώνοντας

μ' ένα κόκκινο στυλό,

εκείνων που καμώνονται

πως έμαθαν ορθογραφία.

Ο άλλος του εαυτός

Τώρα πια μιλάει χαμηλόφωνα
— κάθε μέρα και πιο σιγά.

Φαίνεται πως ωρίμασε,

ανέχεται τις αστοχίες του· 

καθώς γαληνεύει

δεν τον ενοχλεί.

Τόσα πέρασαν.

Ίσως και να κατάλαβε

πως δεν τον ακούει πια.

Χορός

Κοιτώντας τον χορό της

κάτω από τα δένδρα,

της έταξα έναν κήπο

κι ας μου μηνούσε

τ’ αηδόνι που φώλιαζε

στον κόρφο της

πως ήταν από σύννεφο

κι ας μου δείχναν τ’ άστρα

που σμίγαν στην αγκάλη της

πως όλη η πλάση ήταν δική της.