Κέρασμα

Αδειάζουμε

σαν κρασοπότηρα.

Με φόρα μας τσουγκρίζουν,

σπασμένα κομμάτια

πέφτουν στη γη.

Δε μας ξανακολλούν.

Θα κριθούμε

για τα ξερά χείλη

που ευφράνθηκαν,

τα τσακισμένα βλέφαρα

που σφαλίσαν ξέγνοιαστα.

Έκθαμβοι

Κανείς δεν υπολογίζει
τον ιδρώτα που κύλησε,

τις στάσεις στα σκαλοπάτια

που κάθε χρόνο

πολλαπλασιάζονται.

Όλοι κοιτάζουν έκθαμβοι

τ' αυγουστιάτικο φεγγάρι.

Σταυροπόδι

Καθόταν σταυροπόδι

και το βλέμμα μου καρφώθηκε

στα μαυρισμένα μπούτια της.

Θε μου, πόσα

είχα να πάρω από αυτή;

και πόσα λίγα θα της έδινα;

Ευγενικά χαιρέτησα

και προσπέρασα.

Θράσος

Χτύπησες την πόρτα μου

για ίσκιο βαστώντας 

ένα καταπράσινο

τσαμπί σταφύλι.

Σου πρόσφερα

ένα ποτήρι στάχτη

και γέλασα.

Τώρα, για μια στάλα νερό,

απλώνω στους ξένους

το χέρι που σ’ άγγιζε,

στα σκουπίδια ψάχνω 

την κομμένη μου ανάσα.

Άνω τελεία

Τέλος γι' απόψε.

Αύριο θα σου γράψω τα ίδια,

τα ίδια απ' την αρχή

και θα ελπίζω,

μαζί σου θα ελπίζω.

Σαν ποτέ 

να μην υπήρξε 

κάτι διαφορετικό.