Γενιά χαμένη

Θα τραγουδήσουμε το δίκιο
τον ήλιο θα τραβήξουμε
δύο σπιθαμές πιο κοντά.
Προσμένοντας την άνοιξη
Θα σύρουμε τον χορό,
σφιχτά στο χέρι
θα κρατήσουμε το ποτήρι
και μι’ αυγή
μ’ αόρατα πυρά
θα σκοτωθούμε.

Εξέγερση

Μέσα απ’ τα μάτια σου
βλέπω τα δόκανα των εχθρών.
Ψηλαφώντας το κορμί σου
ανακτώ τα ιδανικά
που ασύδοτα, δίχως έλεος,
βγάζουν στο παζάρι.
Κάτω απ’ τις μπότες σου
βρίσκω τα μαγαζάκια τους σπασμένα,
ματωμένα τα ούλα τους
και δε λυπάμαι...

Πολλοί ομνύουν 
στο κόκκινο της φωτιάς
και καλύτερο φόντο 
για τις ασφυκτικές πόλεις,
τις φουσκωμένες τσέπες τους
δε θα ‘βρεθεί.

Μα εγώ το έμαθα
και σ’ αυτή τη φάση
δε θέλω να ξεμάθω: 
η επόμενη εξέγερση

θ' αντλεί φως
απ’ το πράσινο
των ματιών σου.

Τύψεις

Καθώς υγρασία
σε περονιάζει,
η ίδια αξύριστη όψη
βρίσκει τη δύναμη
και τρυπώνοντας κρυφά
απ’ τις χαραμάδες
απιθώνει στα βλέφαρα
— ορθάνοιχτα πια —
τ’ όνειρο που λάσπωσε.
«Πώς κατάντησες έτσι;»,
μονολογεί. «Δίχως υπεκφυγές,
λέγε τώρα πώς κατάντησες έτσι»
κι ενώ καταδικασμένος ερήμην
έχεις αποδεχτεί την κάθειρξη
χωρίς να προβάλεις
την παραμικρή υπεράσπιση,
ενώπιόν σου στέκει πάλι
ο σκληρότερος δικαστής.