Απόδραση

Ξέχνα με απόψε.

Μια για πάντα

ξέχνα με.

Απ' το διψασμένο μου κορμί 

δεν έμεινε τίποτα

να θυμηθείς.

Τίποτα

απ' τη σάρκα μου

στη φρικτή σου φυλακή

να βασανίσεις.

Προσευχή

Να μπορούσα ν' απευθύνω

μια προσευχή 

στον Υιό του Ανθρώπου 

που ξεχάστηκε απ' τις Γραφές

Εκείνον που αιώνια

προορίζεται να κουβαλά

τον Σταυρό του

και πότε δε φτάνει

στον Γολγοθά,

Εκείνον που συνήθισε

να τον σκίζουν

τ' αγκαθιά,

να τον διαπερνούν

του πλήθους οι ταπεινώσεις

που θεός κανείς

τέρμα δεν έβαλε

στο μαρτύριό του.

Δευτερόλεπτα

 Πλάνη 

Οι ώρες που 'λεγα 

«δε σ' αγαπώ» 

Οι ώρες που πίστευα

ότι δε σ' έχω

αγαπήσει. 

Σολωμικό

Ψέμα για πάντα 

που κρατεί 

μακριά το

λυτρωμό μου.

Προσευχή

Να μπορούσα ν' απευθύνω

μια προσευχή 

στον Υιό του Ανθρώπου 

που ξεχάστηκε απ' τις Γραφές

Εκείνον που αιώνια

προορίζεται να κουβαλά

τον Σταυρό του

και πότε δε φτάνει

στον Γολγοθά,

Εκείνον που συνήθισε

να τον σκίζουν

τ' αγκαθιά,

να τον διαπερνούν

του πλήθους οι ταπεινώσεις

που θεός κανείς

τέρμα δεν έβαλε

στο μαρτύριό του.

Πατριδογνωσία

Το αίμα 
δε στεγνώνει
στη χώρα μου.
Το σκουπίζουν
το μπαζώνουν
το πατάνε
μα εκείνο
ποτάμι κόκκινο κυλά
λεκές αιώνιος
περονιάζει
τα ρούχα 
το στρώμα 
που κοιμάμαι.
Δε φεύγει πότε.

Η τέφρα
δεν ξεχνιέται 
στη χώρα μου.
Σύνθημα οργής
στα χείλη του παιδιού
που έμεινε πίσω
σκεπάζει τις ελπίδες,
τις ανέσεις, 
τις δουλειές μας.
Δε φεύγει πότε.

Αίμα και τέφρα
η χώρα μου
καθώς μ' αγριοκοιτά
στέκω με κομμένη ανάσα,
χέρι δε βρίσκω

να πιαστώ.

Το δίκιο 
στη χώρα μου
δε στεριώνει.

Απ' το νοσοκομείο

Καθώς αποστήθιζε
«Το τραγούδι του Νεκρού Αδελφού» 
πριν την στερνή χημειοθεραπεία
κι ενώ η γλώσσα πήγαινε ροδάνι
μπρος στον μαθητευόμενο γιατρό

που άναυδος έπαιρνε

θέση στο μυστήριο

γραπτό της ήταν να κολλήσει
στην προτελευταία στροφή
και τηλεφώνησε 

να της το θυμίσω

απ' τα σχολικά Κείμενα.

Άρχισα να διαβάζω
και πήρε ν’ αγαλλιάζει.
Αν ένιωσε πως βούρκωσα
πως η φωνή έτρεμε
στον στίχο: «Έχω καιρό π' αρρώστησα /
και πέσαν τα μαλλιά μου»
δε θα μάθω ποτέ.

Ψυχοσάββατο

Σκαγιασμένες τσίχλες
με κυνηγού λαλιά
από τα ύψη κρένουν
των πεθαμένων τις βουλές.
Η μοίρα στο πρεβάζι
σε σκιάζει καθώς φτυαρίζεις
ν’ αλαφροπατήσεις στο χώμα
που γλυκά τους κοιμίζει.


Στην πλάση της απαντοχής
μένεις να τραγουδήσεις
τα βιαστικά πέρσι
που φέτος δεν έγιναν.

[άτιτλο]

Κείνοι το παίζουν αγνοί 

για να κρύψουν τη βρόμα τους

κραδαίνουν ρόπαλο την αρετή

αδιάκοπα κουνούν

το χέρι σαν μαέστροι

ποζάρουν χαμογελώντας

ανάμεσα στα πλήθη

μα φίλο δεν έχουν καρδιακό

μας κόβουν μας ζυγίζουν

στην πιάτσα μας πουλούν

θα προδίδαν αδέρφια, γονείς

όσο η τσέπη γεμίζει

ας δείχνουν προσήλωση 

στους τύπους, τις γραφές 

πατρίδα, πίστη, σύντροφο θ' άλλαζαν

καθώς αλλάζουν πουκάμισο

Κείνοι ντυθήκαν αγνοί...

Βιασύνη

Έδινα την εντύπωση πως βιαζόμουν
πως είχα κάποιον μυστικό προορισμό
μα εγώ ποτέ δεν έμαθα

για πού τραβώ 

και χωρίς να το καταλάβω
με προσπερνούσαν διαβάτες
που κίνησαν ώρες μετά

κι έμεινα για πάντα

γαντζωμένος εδώ. 

Αγωνία

Θα 'ναι Κυριακή 

και θα παίζουμε

εκτός έδρας.

Έξαφνα ο εκφωνητής
από ένα κλουβί
στην επαρχία
θα διακόπτει τη ροή.
Το βάλαμε, το φάγαμε,
κανένας δε θα ξέρει.

[άτιτλο]

Εκείνοι τσιμπολόγησαν
τις αλήθειες σου
σε δείπνο Λωτοφάγων
κι έμειναν εκεί. 
Εγώ χωρίς τα ψεύτικα 
δεν κάνω βήμα
κι ας κρύβει το δισάκι 
μουχλιασμένο ψωμί 
ας στάζει νερό
αμίλητο η στέρνα.

Γενιά χαμένη

Θα τραγουδήσουμε το δίκιο
τον ήλιο θα τραβήξουμε
δύο σπιθαμές πιο κοντά.
Προσμένοντας την άνοιξη
Θα σύρουμε τον χορό,
σφιχτά στο χέρι
θα κρατήσουμε το ποτήρι
και μι’ αυγή
μ’ αόρατα πυρά
θα σκοτωθούμε.

Εξέγερση

Μέσα απ’ τα μάτια σου
βλέπω τα δόκανα των εχθρών.
Ψηλαφώντας το κορμί σου
ανακτώ τα ιδανικά
που ασύδοτα, δίχως έλεος,
βγάζουν στο παζάρι.
Κάτω απ’ τις μπότες σου
βρίσκω τα μαγαζάκια τους σπασμένα,
ματωμένα τα ούλα τους
και δε λυπάμαι...

Πολλοί ομνύουν 
στο κόκκινο της φωτιάς
και καλύτερο φόντο 
για τις ασφυκτικές πόλεις,
τις φουσκωμένες τσέπες τους
δε θα ‘βρεθεί.

Μα εγώ το έμαθα
και σ’ αυτή τη φάση
δε θέλω να ξεμάθω: 
η επόμενη εξέγερση

θ' αντλεί φως
απ’ το πράσινο
των ματιών σου.

Τύψεις

Καθώς υγρασία
σε περονιάζει,
η ίδια αξύριστη όψη
βρίσκει τη δύναμη
και τρυπώνοντας κρυφά
απ’ τις χαραμάδες
απιθώνει στα βλέφαρα
— ορθάνοιχτα πια —
τ’ όνειρο που λάσπωσε.
«Πώς κατάντησες έτσι;»,
μονολογεί. «Δίχως υπεκφυγές,
λέγε τώρα πώς κατάντησες έτσι»
κι ενώ καταδικασμένος ερήμην
έχεις αποδεχτεί την κάθειρξη
χωρίς να προβάλεις
την παραμικρή υπεράσπιση,
ενώπιόν σου στέκει πάλι
ο σκληρότερος δικαστής.