Πατριδογνωσία

Το αίμα 
δε στεγνώνει
στη χώρα μου.
Το σκουπίζουν
το μπαζώνουν
το πατάνε
μα εκείνο
ποτάμι κόκκινο κυλά
λεκές αιώνιος
περονιάζει
τα ρούχα 
το στρώμα 
που κοιμάμαι.
Δε φεύγει πότε.

Η τέφρα
δεν ξεχνιέται 
στη χώρα μου.
Σύνθημα οργής
στα χείλη του παιδιού
που έμεινε πίσω
σκεπάζει τις ελπίδες,
τις ανέσεις, 
τις δουλειές μας.
Δε φεύγει πότε.

Αίμα και τέφρα
η χώρα μου
καθώς μ' αγριοκοιτά
στέκω με κομμένη ανάσα,
χέρι δε βρίσκω

να πιαστώ.

Το δίκιο 
στη χώρα μου
δε στεριώνει.

Απ' το νοσοκομείο

Καθώς αποστήθιζε
«Το τραγούδι του Νεκρού Αδελφού» 
πριν την στερνή χημειοθεραπεία
κι ενώ η γλώσσα πήγαινε ροδάνι
μπρος στον μαθητευόμενο γιατρό

που άναυδος έπαιρνε

θέση στο μυστήριο

γραπτό της ήταν να κολλήσει
στην προτελευταία στροφή
και τηλεφώνησε 

να της το θυμίσω

απ' τα σχολικά Κείμενα.

Άρχισα να διαβάζω
και πήρε ν’ αγαλλιάζει.
Αν ένιωσε πως βούρκωσα
πως η φωνή έτρεμε
στον στίχο: «Έχω καιρό π' αρρώστησα /
και πέσαν τα μαλλιά μου»
δε θα μάθω ποτέ.

Ψυχοσάββατο

Σκαγιασμένες τσίχλες
με κυνηγού λαλιά
από τα ύψη κρένουν
των πεθαμένων τις βουλές.
Η μοίρα στο πρεβάζι
σε σκιάζει καθώς φτυαρίζεις
ν’ αλαφροπατήσεις στο χώμα
που γλυκά τους κοιμίζει.


Στην πλάση της απαντοχής
μένεις να τραγουδήσεις
τα βιαστικά πέρσι
που φέτος δεν έγιναν.

[άτιτλο]

Κείνοι το παίζουν αγνοί 

για να κρύψουν τη βρόμα τους

κραδαίνουν ρόπαλο την αρετή

αδιάκοπα κουνούν

το χέρι σαν μαέστροι

ποζάρουν χαμογελώντας

ανάμεσα στα πλήθη

μα φίλο δεν έχουν καρδιακό

μας κόβουν μας ζυγίζουν

στην πιάτσα μας πουλούν

θα προδίδαν αδέρφια, γονείς

όσο η τσέπη γεμίζει

ας δείχνουν προσήλωση 

στους τύπους, τις γραφές 

πατρίδα, πίστη, σύντροφο θ' άλλαζαν

καθώς αλλάζουν πουκάμισο

Κείνοι ντυθήκαν αγνοί...

Βιασύνη

Έδινα την εντύπωση πως βιαζόμουν
πως είχα κάποιον μυστικό προορισμό
μα εγώ ποτέ δεν έμαθα

για πού τραβώ 

και χωρίς να το καταλάβω
με προσπερνούσαν διαβάτες
που κίνησαν ώρες μετά

κι έμεινα για πάντα

γαντζωμένος εδώ. 

Αγωνία

Θα 'ναι Κυριακή 

και θα παίζουμε

εκτός έδρας.

Έξαφνα ο εκφωνητής
από ένα κλουβί
στην επαρχία
θα διακόπτει τη ροή.
Το βάλαμε, το φάγαμε,
κανένας δε θα ξέρει.

[άτιτλο]

Εκείνοι τσιμπολόγησαν
τις αλήθειες σου
σε δείπνο Λωτοφάγων
κι έμειναν εκεί. 
Εγώ χωρίς τα ψεύτικα 
δεν κάνω βήμα
κι ας κρύβει το δισάκι 
μουχλιασμένο ψωμί 
ας στάζει νερό
αμίλητο η στέρνα.